Gappy faces
Blijf op de hoogte en volg Klaartje
11 Februari 2016 | Guatemala, Quetzaltenango
Hoi allemaal,
Bedankt voor jullie reacties en berichtjes! Erg fijn om van jullie te horen. Het valt niet mee om ruimte te vinden voor het typen van een stukje op mijn blog...Genoeg te doen namelijk hier.
Mijn dagen bestaan op dit moment vooral uit school, vrijwilligerswerk en huiswerk maken ;-). Na school ga ik snel naar huis om te eten en een kwartier later zit ik in een busje naar Caras Alegras. Dit is de plek waar ik vrijwilligerswerk doe.
Ben toch altijd blij als ik de tocht weer heb overleefd. Het zijn van die hele kleine minibusjes waar normaal ongeveer 18 personen in kunnen. Maar......una mas is een veelgehoorde term. Met het gevolg dat je regelmatig met een oma of kind op schoot zit (als je geluk hebt, is het een kind ;-)). En als je nog meer geluk hebt, kun je zitten. Want staan in zo'n busje is toch best een uitdaging. Vooral omdat ze er veel plezier in hebben gas te geven. En dan ook nog met deur open hihi. Want die schuifdeur kan namelijk meestal gewoon niet meer dicht.
Spaans spreken lukt me nu steeds een beetje beter, al zitten er ook dagen dat ik geen woord uit kan brengen door alle informatie die ik tijdens de lessen krijg. Ik wil dan uiteraard alles direct perfect toepassen en tja....dat gaat niet natuurlijk.
Ik heb deze week een nieuwe lerares. Ook een aardig mens. Mijn lerares van vorige week gaf me steeds smiley stickers, als ik mijn huiswerk had gemaakt. Ze noemde ze Happy faces..Met de spaanse uitspraak uiteraard GAPPY FACES. Erg grappig.
Vorige week heb ik samen met wat anderen de vulkaan Tajamulco beklommen. De hoogste top van Centraal Amerika. Een tweedaagse tocht met de zonsondergang en zonsopgang. De eerste dag liepen we naar basecamp waar we onze tenten opzetten, om van daaruit naar een hoger gelegen top te lopen voor de zonsondergang. Het was enorm bewolkt dus onze gids zei dat de kans klein was om een zonsondergang te zien. De meesten van ons kozen er voor om in de tent en slaapzak te gaan liggen, want het was behoorlijk koud. Ik en nog wat anderen wilden toch naar boven, dus de gids ging met ons mee. En het was niet voor niets. Boven aangekomen zagen we een waterig zonnetje achter de wolken en al snel werd de lucht oranje en hadden we een enorm mooie zonsondergang. Een cadeautje dus.....Die avond op tijd gaan 'slapen' om vervolgens om 3 uur gewekt te worden voor de laatste klim naar de top. In het donker een uur omhoog stiefelen, met onze slaapzakken en matjes. Boven aangekomen snel in onze slaapzakken gekropen..Het vroege opstaan werd beloond met een erg mooie zonsondergang. Het was helder, dus we konden ver kijken en onder ons lagen de wolken. Heel mooi.
Afgelopen weekend ben ik samen met 2 anderen naar Momostenango geweest. Nu met een chickenbus. Het lokale vervoer hier in grote delen van Guatemala. Met regelmaat ook erg intieme en knusse ritjes. Want ook hier geldt de regel dat una mas altijd mogelijk is. In Momostenango werden we ontvangen door een lokaal gezin met een 'fabriekje' aan huis. Ze maken kleden, tafelkleden etc. van schapenwol. Leuk om te zien hoe dat in zijn werk gaat. De wol wordt gekleurd met natuurlijke kleurstoffen zoals insecten, vruchten en planten...Na afloop werden we getrakteerd op zelf gemaakte tortillas op op vuur. En ook hier gold weer dat una mas best opgaat....Na 1 tortilla had ik al meer dan genoeg op (na zo'n tochtje met een chickenbus heeft mijn maag vaak niet zo'n behoefte aan eten hihi) maar ze hebben het voor elkaar gekregen om er nog 2 bij te krijgen. Dus una mas, werkt echt!
Verder ga ik iedere dinsdagavond klimmen in het lokale sportcomplex. Ze hebben maarliefst 3 routes om te klimmen en wat boulderwandjes met matrassen eronder. Waarschijnlijk is deze info alleen interessant voor de klimmers onder ons ;-). De routes worden moeilijker gemaakt door steeds 1 greep minder te mogen gebruiken. Valt nog best tegen! Ach het houdt me van de straat ;-).
Helaas merk ik dat ik het nog steeds lastig vind hier te wennen. Er is enorm veel te doen hier hoor, je hebt alle mogelijkheden van de stad, maar daarnaast is het vies, stoffig, enorm druk, lawaaierig etc. Als ik naar school loop moet ik over de dronken mensen heen stappen die hun roes uit liggen te slapen. Tenminste ik hoop altijd maar dat ze slapen, want veel leven zit er niet in. Maar vaak zijn ze weg als ik terugkom, dus het zal wel goed zijn denk ik dan ;-). En er is weinig natuur echt in de buurt.
Ik heb dus besloten om eerder te stoppen hier en naar een andere plek te gaan, waar misschien wat meer natuur te vinden is. Misschien kan ik daar wat ander vrijwilligerswerk doen, nog spaanse lessen nemen of gewoon even helemaal niets. Ik weet het nog niet. Ik hoop dat het de juiste keuze is, want dat vind ik best moeilijk. Steeds de twijfel of ik het niet toch nog wat meer tijd moet geven, of ik niet teveel verwacht van dingen, of ik niet te kritisch ben en of ik niet te snel opgeef. Ik vind dan van mezelf dat ik niet zo moeilijk moet doen en maar gewoon hier moet blijven en er het beste van moet maken.....Want dat ik eerder wegga, betekent ook stoppen met vrijwilligerswerk en dat is toch een van de dingen waarvoor ik kwam. En dat voelt een beetje als 'opgeven'. Dus worstel best een beetje met mezelf.
Tot zover de update van hier. Hopelijk de volgende keer sneller dan deze keer....Hoop dat het met iedereen goed gaat!
Liefs Klaartje
Bedankt voor jullie reacties en berichtjes! Erg fijn om van jullie te horen. Het valt niet mee om ruimte te vinden voor het typen van een stukje op mijn blog...Genoeg te doen namelijk hier.
Mijn dagen bestaan op dit moment vooral uit school, vrijwilligerswerk en huiswerk maken ;-). Na school ga ik snel naar huis om te eten en een kwartier later zit ik in een busje naar Caras Alegras. Dit is de plek waar ik vrijwilligerswerk doe.
Ben toch altijd blij als ik de tocht weer heb overleefd. Het zijn van die hele kleine minibusjes waar normaal ongeveer 18 personen in kunnen. Maar......una mas is een veelgehoorde term. Met het gevolg dat je regelmatig met een oma of kind op schoot zit (als je geluk hebt, is het een kind ;-)). En als je nog meer geluk hebt, kun je zitten. Want staan in zo'n busje is toch best een uitdaging. Vooral omdat ze er veel plezier in hebben gas te geven. En dan ook nog met deur open hihi. Want die schuifdeur kan namelijk meestal gewoon niet meer dicht.
Spaans spreken lukt me nu steeds een beetje beter, al zitten er ook dagen dat ik geen woord uit kan brengen door alle informatie die ik tijdens de lessen krijg. Ik wil dan uiteraard alles direct perfect toepassen en tja....dat gaat niet natuurlijk.
Ik heb deze week een nieuwe lerares. Ook een aardig mens. Mijn lerares van vorige week gaf me steeds smiley stickers, als ik mijn huiswerk had gemaakt. Ze noemde ze Happy faces..Met de spaanse uitspraak uiteraard GAPPY FACES. Erg grappig.
Vorige week heb ik samen met wat anderen de vulkaan Tajamulco beklommen. De hoogste top van Centraal Amerika. Een tweedaagse tocht met de zonsondergang en zonsopgang. De eerste dag liepen we naar basecamp waar we onze tenten opzetten, om van daaruit naar een hoger gelegen top te lopen voor de zonsondergang. Het was enorm bewolkt dus onze gids zei dat de kans klein was om een zonsondergang te zien. De meesten van ons kozen er voor om in de tent en slaapzak te gaan liggen, want het was behoorlijk koud. Ik en nog wat anderen wilden toch naar boven, dus de gids ging met ons mee. En het was niet voor niets. Boven aangekomen zagen we een waterig zonnetje achter de wolken en al snel werd de lucht oranje en hadden we een enorm mooie zonsondergang. Een cadeautje dus.....Die avond op tijd gaan 'slapen' om vervolgens om 3 uur gewekt te worden voor de laatste klim naar de top. In het donker een uur omhoog stiefelen, met onze slaapzakken en matjes. Boven aangekomen snel in onze slaapzakken gekropen..Het vroege opstaan werd beloond met een erg mooie zonsondergang. Het was helder, dus we konden ver kijken en onder ons lagen de wolken. Heel mooi.
Afgelopen weekend ben ik samen met 2 anderen naar Momostenango geweest. Nu met een chickenbus. Het lokale vervoer hier in grote delen van Guatemala. Met regelmaat ook erg intieme en knusse ritjes. Want ook hier geldt de regel dat una mas altijd mogelijk is. In Momostenango werden we ontvangen door een lokaal gezin met een 'fabriekje' aan huis. Ze maken kleden, tafelkleden etc. van schapenwol. Leuk om te zien hoe dat in zijn werk gaat. De wol wordt gekleurd met natuurlijke kleurstoffen zoals insecten, vruchten en planten...Na afloop werden we getrakteerd op zelf gemaakte tortillas op op vuur. En ook hier gold weer dat una mas best opgaat....Na 1 tortilla had ik al meer dan genoeg op (na zo'n tochtje met een chickenbus heeft mijn maag vaak niet zo'n behoefte aan eten hihi) maar ze hebben het voor elkaar gekregen om er nog 2 bij te krijgen. Dus una mas, werkt echt!
Verder ga ik iedere dinsdagavond klimmen in het lokale sportcomplex. Ze hebben maarliefst 3 routes om te klimmen en wat boulderwandjes met matrassen eronder. Waarschijnlijk is deze info alleen interessant voor de klimmers onder ons ;-). De routes worden moeilijker gemaakt door steeds 1 greep minder te mogen gebruiken. Valt nog best tegen! Ach het houdt me van de straat ;-).
Helaas merk ik dat ik het nog steeds lastig vind hier te wennen. Er is enorm veel te doen hier hoor, je hebt alle mogelijkheden van de stad, maar daarnaast is het vies, stoffig, enorm druk, lawaaierig etc. Als ik naar school loop moet ik over de dronken mensen heen stappen die hun roes uit liggen te slapen. Tenminste ik hoop altijd maar dat ze slapen, want veel leven zit er niet in. Maar vaak zijn ze weg als ik terugkom, dus het zal wel goed zijn denk ik dan ;-). En er is weinig natuur echt in de buurt.
Ik heb dus besloten om eerder te stoppen hier en naar een andere plek te gaan, waar misschien wat meer natuur te vinden is. Misschien kan ik daar wat ander vrijwilligerswerk doen, nog spaanse lessen nemen of gewoon even helemaal niets. Ik weet het nog niet. Ik hoop dat het de juiste keuze is, want dat vind ik best moeilijk. Steeds de twijfel of ik het niet toch nog wat meer tijd moet geven, of ik niet teveel verwacht van dingen, of ik niet te kritisch ben en of ik niet te snel opgeef. Ik vind dan van mezelf dat ik niet zo moeilijk moet doen en maar gewoon hier moet blijven en er het beste van moet maken.....Want dat ik eerder wegga, betekent ook stoppen met vrijwilligerswerk en dat is toch een van de dingen waarvoor ik kwam. En dat voelt een beetje als 'opgeven'. Dus worstel best een beetje met mezelf.
Tot zover de update van hier. Hopelijk de volgende keer sneller dan deze keer....Hoop dat het met iedereen goed gaat!
Liefs Klaartje
-
11 Februari 2016 - 15:54
Janneke Martens:
hoi Klaartje,
leuk om weer iets van je te horen. We hadden het er dinsdag nog over. En waren allemaal benieuwd hoe het met je ging.
Genoeg te doen en te beleven lees ik. een totaal andere wereld dan je gewend bent en dat zal zeker wennen zijn.
Veel succes nog en wat je keus ook is...maak er iets van.
Groetjes
Janneke -
11 Februari 2016 - 16:37
Peter De Leeuw:
Toen je besloot op reis te gaan, was je volgende vraag: waarheen. Je wilde vooral een cultuurschok. Volgens mij heb je daar in Xela niet over te klagen! Zoals je de stad beschrijft kan ik me jouw gevoel wel een beetje begrijpen. Is wel heel anders als 's-Hertogenbosch. Kleinschalig ligt je meer. en waarom zou elders via de nieuwe school ook geen vrijwilligerswerk te vinden zijn. volgens mij kunnen ze overal wel hulp gebruiken, vooral die van jou!
-
11 Februari 2016 - 18:19
Marjolein:
Erg leuk om te lezen. Misschien moet ik ook stickers met gappy faces in gaan voeten in de klas :)
Volgens mij ben je een mooie ervaring rijker, en naar een andere plek gaan is niet opgeven, maar je reis aanpassen en dat mag natuurlijk altijd! -
11 Februari 2016 - 20:31
Mieke:
Volg je hart, dat weet de weg...
Dikke kus! -
11 Februari 2016 - 21:04
Marjolein De Leeuw:
soms moet je iets achter laten om iets anders te kunnen ontdekken. Luister goed naar je gevoel! En weet ook dat je de juiste keuze zult maken. Succes daarmee.
En volgens mij beleef je verder genoeg leuke dingen en haal je alles uit Guatamala :)
-
11 Februari 2016 - 22:27
Karen:
Hoi,
Wat leuk om weer een verslag van je te lezen. Wat een hoop stoere dingen heb je al gedaan, daar mag je trots op zijn! Hopelijk kan je een keus maken dat goed voelt.
XXX Karen -
12 Februari 2016 - 10:05
Ronald Vaessen Fotografie:
Leuk je verhaal te lezen Klaartje :-)
Denk niet teveel in termen van wat je allemaal niet hebt kunnen realiseren maar meer naar wat je allemaal wel hebt gedaan en hebt betekent voor de mensen daar. Er is niets mis met voortschrijdend inzicht toch? Geniet vooral van hetgeen op je pad komt.
Groetjes, Ronald -
12 Februari 2016 - 10:35
Chantal:
He lieve Klaartje,
Wat fijn om te lezen hoe het met je is en hoe je het allemaal ervaart. Wat gaaf om te lezen dat je hebt geklommen. Dan moet je wel helemaal in je element zijn geweest, zeker als je op het hoogste punt van Centraal Amerika staat en zo'n gaaf uitzicht hebt. Ik vind het stoer van je dat je ook luistert naar je gevoel en voor jezelf een keuze hebt gemaakt om naar een andere plek te gaan. En ik gun het je dat je hier niet Una Mas streng voor jezelf bent, maar jezelf de ruimte geeft om dit te doen. En wie neemt het je kwalijk als je geen vrijwilligerswerk en even lekker niks doet? Ik neem het je zeker niet kwalijk!!! Go and enjoy. Het is jouw tijd, jouw ervaring, jij kunt het helemaal vormgeven zoals jij wilt. Geniet ervan lieve Klaartje. Ik doe dat ook door jouw blogs te lezen! Hug, Chantal -
12 Februari 2016 - 21:45
Bianca:
Hey Klaartje, wat leuk weer wat van je te lezen.
Je hebt hierboven al n hoop reacties gehad waar ik me helemaal bij aansluit, kortom: doe lekker wat goed voelt voor jou en wees niet zo verrekte streng voor jezelf ;) Je gevoel volgen kost een hele hoop lef! Maar het wil niet zeggen dat je in één keer op de juiste plek bent. Soms moet je verder zoeken, en dat besluit kost weer een hoop lef. Laat je door jezelf niks wijsmaken over dat je weer ns opgeeft of wat dan ook. Als je gevoel je zegt dat je liever verder wilt, dan is dat de weg die je moet nemen, met of zonder vrijwilligerswerk in de toekomst, dat zie je dan vanzelf wel weer. Gewoon doen wat je hart je ingeeft en je niet druk maken over hoe dat misschien overkomt (vooral op jezelf, want volgens mij ben jij zelf je hardste criticus)
Geniet maar lekker van het niet weten en het zoeken, dat is echt even voldoende. Je hoeft niet alles geweldig te vinden en je hoeft ook niet alles te weten. Alleen maar er zijn en meebewegen wat je nodig hebt is al heel erg genoeg! Toppertje! veel succes en veel plezier nog! groetjes Bianc -
20 Februari 2016 - 00:12
René:
Hoi Klaartje,
Leuk om in je verslag te lezen wat je allemaal doet daar in Guatemala en ook hoe je je er bij voelt.
Luister maar naar je gevoel, dan komt het wel goed. Vrijwilligerswerk kun je vast op andere plaatsen ook vinden. Zeker als je doorgaat met Spaanse les. Je blijft dan in contact met locals en deze mensen kennen meestal de omgeving goed en weten waar er wat te doen is.
Natuur, de vulkaantocht lijkt mij wel bijzonder, ben meteen op internet gaan zoeken naar foto's.
Ik hoop dat jij er ook hebt!
Succes en veel plezier. René
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
