Aardbevingen, wateroverlast en klein ongelukje

Mijn laatste avond in Xela...en dat betekent dus ook de laatste avond van mijn reis.....wat een dubbel gevoel. Toen ik vorige week in Xela aankwam moest ik net als mijn eerste keer enorm wennen. Het regenseizoen is begonnen en dat ziet er behoorlijk troosteloos uit. Het doet het me denken aan donkere, natte en koude herfstdagen in Nederland. En ik had hier vooral veel behoefte om te cocoonen en met een dekentje, sloffen en een boek op de bank te ploffen ;-). Even wennen dus na de warmte van de Caraïben.
Daarnaast was Xela natuurlijk nog wel hetzelfde maar in de contacten was veel veranderd. Hoe fijn het contact met Molly en Emma was toen ik hier vertrok, zo stroef verliep het nu. En dat veranderde ook niet in de dagen erna. Ik vond dat best lastig te accepteren en ik vond het vooral moeilijk het niet op mezelf te betrekken. Ik snapte het wel, zij hebben zoveel samen meegemaakt afgelopen tijd....maar ik had stiekem gehoopt dat het weer even zo kon voelen als voorheen. Dat was behoorlijk slikken. Gelukkig werd ik met open armen ontvangen in het gastgezin en kreeg ik een dikke knuffel van José. Die is nog altijd even schattig. Ook mijn lerares Vanessa was super enthousiast dat ik er weer was. En dan natuurlijk de kindjes van Caras Alegres: 'Seňo, je bent teruggekomen! Ga je nu blijven?'
Heerlijk weer met ze te knuffelen en te spelen. En toch had ik de eerste dagen ontzettend veel last van heimwee en kon ik nergens meer echt van genieten. Ik telde de dagen tot ik naar huis mocht....Maar na de eerste dagen hoopte ik dat er stiekem wat meer dagen in mijn laatste week waren gekomen ;-). Ik zou graag nog wat langer vrijwilligerswerk doen.....maar helaas.
Maar hier dan mijn laatste 'avonturen' voor ik het vliegtuig in stap.

Afgelopen weekend was ik op zoek naar een gezellig gekleurd tafelkleed.. Dat is hier in Xela alleen niet zo gemakkelijk te vinden maar ik ontmoette Maria, een heel klein vrouwtje met maar 1 tand in haar mond en als ze begint te praten, stopt ze ook niet meer. Zij verkoopt dit soort dingen op straat. Wat was ze blij dat ik er was! Ze vertelde me dat ze die ochtend tot God gebeden had en hem had gevraagd iemand te sturen die iets zou kopen. Ze had al 5 dagen niets verkocht en dit zijn haar enige inkomsten. Tja toen ik dat hoorde kon ik het natuurlijk niet over mijn hart verkrijgen niets te kopen :-(. Ze was zo blij, ik was een cadeau van God zei ze. Ik werd bedolven onder kusjes en knuffels en toen ik weg ging kreeg ik een klein portemonneetje cadeau :-).

Dit weekend ben ik ook naar het strand geweest en op de weg er naartoe had ik een toiletstop nodig. Er was er eentje in het ziekenhuis waar we langskwamen en daar mocht ik gebruik van maken. Dus ik loop heel onschuldig het ziekenhuis binnen, sta ik middenin de eerste hulp. Met overal mensen op de grond met van alles en nog wat. En vies, zo ontzettend vies. Toen ik het toilet binnenkwam leek het net een ruimte uit een horrorfilm. Met kapotte en verroeste brancards, beschimmelde doeken aan de muur en een heerlijk bedompte lucht. Ik wachtte vol verwachting op de man met een kettingzaag, maar die kwam dan weer niet ;-(. In plaats daarvan kwam een verward vrouwtje het toilet uit en wilde haar handen wassen. Maaaaaar...ze liep niet naar de wasbak maar naar het urinoir van de mannen. En die zag er uiteraard net zo schoon uit als de rest daar :-(. Ze had haar hand er al bijna in, zag de doorspoelknop aan voor de kraan en probeerde haar handen te wassen. Ik kon haar nog net op tijd ervan weerhouden en naar de echte wasbak begeleiden...al vraag ik me af hoeveel schoner die was ;-).

Het is deze week in Xela behoorlijk aan t spoken. Vrijwel iedere dag is er een flinke aardbeving (ongeveer 5.8 op de schaal van Richter). Meestal in de nacht of vroege avond. Maar ik heb iets ontdekt! Ik ben blijkbaar een enorm vaste slaper want ik heb er niets van gemerkt tot nu toe :-). Terwijl iedereen het er steeds over heeft hoe eng het aanvoelt. Hihi, geen idee dus. Verder zijn hier flinke hoosbuien en dan staat echt alles blank, veranderen de straten in rivieren en loopt het water de auto's in. Bizar om te zien.....

Afgelopen maandag heb ik mezelf behoorlijk in mijn vinger gesneden. Zo diep dat ik op het punt stond naar de dokter te gaan. Maar hier zijn ze niet zo 'flauw' en mijn 'gastmoeder' vond t wel meevallen. Ik werd er beetje door overbluft dus liet haar braaf mijn vinger verbinden. Maar had beter naar mijn gevoel moeten luisteren want nu zit ik met een wond die behoorlijk open blijft staan. Ben nog wel naar een arts geweest maar die kon niets meer doen. Even afwachten dus hoe het zich hersteld en anders heb ik volgende week meteen iets te doen