Weer thuis

Alweer 3 dagen in Nederland. Op Schiphol eindelijk weer kunnen knuffelen met mijn ouders, Diane (met Morris, Vik, Dirk en Frank), Anke en Emma. Zo lief dat ze er allemaal waren met bloemen en een welkom thuis ballon. Ook thuis had ik een paar erg lieve 'welkom thuis' kaarten in de bus!
Maar nu begint het wennen. Zo wil ik bijvoorbeeld nog iedere keer het wc papier in de vuilnisbak gooien en schrik ik als ik toch per ongeluk het papier in de wc gooi (want daarmee kan ik immers een flinke verstopping veroorzaken ;-)). Ook vergeet ik dat ik het water uit de kraan hier gewoon kan drinken, zonder er ziek van te worden. Maar het 'lastigste' is toch wel iemand gedag zeggen. In Guatemala was het zo normaal om elkaar 1 zoen en een knuffel te geven, ook als je elkaar net 1 minuut kende. Zelfs de dokter waar ik geweest ben, gaf me na het consult een kus en een knuffel (dat vond ik toch wel een beetje raar haha). In het begin moest ik daaraan wennen, maar al snel deed ik het zelf ook zonder erbij na te denken. Deze manier van begroeten bevalt me eigenlijk wel. Het voelt liefdevol en nabij. Maar ik doe dat hier nu dus ook automatisch als ik iemand groet....uiteraard niet de eerste de beste op straat, maar mensen die ik ken ;-). En dat geeft soms onhandige situaties omdat zij de 3 zoenen manier gewend zijn. Maar voor mij mag de 3 zoenen manier achterwege blijven. Voelt veel afstandelijker. Ik ga voor de 1 zoen en knuffel manier, of als de knuffel niet gepast is voor 1 zoen. Maar geen 3 zoenen meer voor mij ;-).

Ik moet enorm wennen en voel me op dit moment helemaal niet vrolijk. Ik vind het fijn weer in mijn huisje te zijn, familie en vrienden weer te zien en van het zonnetje te genieten maar ik mis Guatemala en de mensen daar. Ik mis het dagelijks Spaans spreken, ik mis Vanessa en mijn gastgezin. Ik mis het knuffelen met José en de kindjes van Caras Alegres en ik mis de spontane gesprekjes op straat. Ik voel me hier veel meer een eenling. Ik groet mensen op straat, probeer een gesprekje aan te knopen, maar vaak zonder resultaat. Als ik geluk heb, komt er een groet terug, maar vaker komt er niets. En ik weet dat ik dat voorheen waarschijnlijk ook zo deed, maar ik heb nu ervaren hoe fijn die openheid is. Dat het normaal is elkaar te groeten. Ik merk dat ik hierdoor zelf ook de neiging heb niet meer te groeten en me in mezelf te keren, maar dat wil ik juist niet. Ik wil die openheid graag blijven voelen!

Ik heb moeite mijn plekje weer te vinden, moeite invulling te geven aan mijn dag. Ik heb geen zin om mijn tas uit te pakken en op te ruimen en ik vermijd op dit moment het uitzoeken van de foto's die ik heb gemaakt. Ik vind het lastig weer alleen te zijn en niet standaard mensen om me heen te hebben (hoe irritant dat af en toe ook was!). Vannacht heb ik gedroomd dat ik even teruggevlogen was naar Xela, ik hoef immers pas 16 mei weer te werken. Ik knuffelde met José en had lol met mijn gastgezin. En toen werd ik wakker.....
Ik voel dat ik wat meer uit contact ga, ik zoek het niet echt op. Ik vind het moeilijk op dit moment mensen toe te laten, steun te vragen en deze steun ook te ontvangen, terwijl ik het juist zo hard nodig heb. Dat is lastig. Ergens zit een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik moet laten zien dat ik vrolijk ben, die zegt dat ik enthousiast moet vertellen over mijn reis, foto's moet laten zien. Een stemmetje dat zegt, dat ik me niet zo verdrietig moet voelen en gewoon blij moet zijn dat ik hier weer ben :-(. Maar op dit moment voert het verdriet nog de boventoon helaas. Ik heb gewoon even tijd nodig om te wennen en te landen. Ik heb last van een omgekeerde cultuurshock geloof ik :-).

Ik ga nu toch maar iets doen, naar buiten en met mijn ouders lunchen.
Dan komt het wennen vast vanzelf weer!

Liefs Klaartje