Tijd voor bezinning

Hoi allemaal,

Een flinke hike verder (een 3-daagse hike van Xela naar Lago Atitlan door de bergen) en nu tijd om even na te denken over mijn tijd in Xela.
Wat heb ik daar veel meegemaakt en wat heb ik bijzondere mensen leren kennen.....Mijn huisgenootjes Emma en Molly, mijn medevrijwilligers Lara en Vita, mijn lerares Vanessa, een lokale Guatemalteekse 'vriend' Pablo, mijn hostfamily Luis, Gaby en Jose en nog heel veel anderen.....maar eigenlijk vooral de kindjes van Caras Alegras. Die hebben mijn hart toch wel gestolen. De blije gezichtjes, hun enthousiasme, hun grapjes, hun kattenkwaad en al hun verhalen. Dat iets in zo'n korte tijd, zo intens kan gaan voelen. En wat mis ik de blije kindjes om me heen, de knuffels en hun lachjes. Als ik dit type stromen de tranen over mijn wangen. Want de hike van Xela naar Lago Atitlan was het begin van een nieuwe uitdaging, namelijk rondreizen. En alles wat nieuw is kost bij mij wat tijd om te wennen, tijd om mijn plekje te vinden.
Het reizen voelt op dit moment nog een beetje nutteloos. Want wat is mijn bijdrage op dit moment voor de lokale bevolking, die de hulp zo hard nodig heeft? Het voelt bijna egoïstisch om te reizen en 'niks' te doen. Ik moet dan ook echt even wennen aan deze andere invulling van mijn dagen. Wat ga ik doen, waar ga ik heen, hoe lang blijf ik op 1 plek, ga ik met de chickenbus of met een shuttle etc, etc. Ik heb even tijd nodig om op een plek te wennen en uit te zoeken wat er allemaal te doen is. Maar er is zoveel te zien en te doen, dat ik af en toe het gevoel heb dat er bijna geen ruimte is om te wennen. Want na een paar dagen zou ik alweer op weg 'moeten' zijn naar een volgende bestemming. Maar laat ik mezelf gewoon wat tijd geven ;-). Ik heb er twee dagen aan het meer opzitten in een supermooi hostel maar helaas met onvriendelijk personeel en slecht weer. Dus vandaag met de chicken bus naar Antigua gegaan. En ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier word ik vrolijk van het reizen met de chickenbus. Gewoon het feit dat het zo bizar eraan toe gaat. Ze rijden echt als idioten over de kronkelwegen. Als je alleen op een bankje zit is het gewoon niet mogelijk om te blijven zitten en als je niet uitkijkt lig je zo languit in het gangpad. Dus op zulke momenten ben ik blij met het 'una mas' principe want al die mensen fungeren als een goede stevige basis om tegenaan te leunen. Het is een soort achtbaan....de hobbels zorgen voor een lancering en kriebels in je buik ;-). Vorige week ging ik met Emma, Molly en Dominic naar een waterpark hier in de buurt (superleuk, met geweldige glijbanen) en op een gegeven moment stapte er een moeder en haar zoontje in. Omdat de bus vol zat belandde het zoontje bij Dominic op schoot. Opeens zagen we iets bewegen in zijn hand. Hij bleek een plastic zakje met behoorlijk grote insecten erin vast te houden. Geen idee waarom maar ze zaten in het zakje. Op zich prima maar het mannetje viel in slaap en langzaam aan begon zijn greep op het zakje te verslappen. De mensen om hem heen keken angstvallig toe hoe de insecten ontsnap-opening steeds groter werd..
Net op tijd nam de moeder het zakje van hem over en kon iedereen weer rustig ademhalen. Enige vervelende aan de chickenbus is het feit dat je soms als 'gringo' het dubbele tarief mist betalen. Wat je ook zegt en doet....geen speld tussen de krijgen. Heel irritant.

Maar van de chickenbus avonturen wil ik toch even terugkomen op de kids. Wat ik eerder al zei is dat de verhalen van de kinderen me erg hebben geraakt. Ik wist dat ze weinig geld hebben, maar als je ze dan zo vrolijk en blij ziet spelen dan vergeet je soms in wat voor omstandigheden ze leven. Veel kinderen zijn hele dagen alleen. De oudere kinderen zorgen voor de jongere kinderen en warmen het eten op dat de ouders hebben klaargezet. Kinderen van een jaar of 8 die zelf het vuur aan moeten maken en ervoor moeten zorgen dat hun jongere broertjes of zusjes eten krijgen en veilig zijn. Maar er zijn ook kindjes waarvoor er geen eten klaar staat, gewoon omdat er geen geld voor is. Zij brengen de dagen door op straat, zonder eten. Er zit een jongetje in de groep (is nu bijna 5) die vanaf 1,5 jaar overdag alleen thuis is, met een bordje eten op tafel. Hij moet zichzelf opvoeden.....
Sommige kinderen moeten met hun ouders mee om te gaan bedelen op straat, iets wat de kids zelf vreselijk vinden. Ook is er veel sprake van agressiviteit binnen families vaak vanwege alcoholmisbruik. Twee kinderen hebben hun vader voor hun ogen doodgeschoten zien worden. Deze kindjes laten vanaf dat moment vrijwel geen emoties meer zien. Helaas is er vrijwel geen ondersteuning voor kinderen na zo'n ervaring. Alle kinderen bij Caras Alegres leven ver onder de armoedegrens. Schoolgeld betalen is vaak onmogelijk. Betalen ze school dan is het gevolg dat er geen geld meer is voor eten....

Ik ben normaal niet van het vragen om steun/donaties etc. Vind dat een lastig ding. Maar toch ga ik het doen....alle steun is welkom en alle kleine beetjes helpen. En niet geschoten is altijd mis. Uiteraard is niemand iets verplicht!

Bij Caras kunnen de kindjes weer even Kind zijn, even lekker spelen. Maar daar is wel materiaal voor nodig. Veel dingen zijn lastig te krijgen in Xela dus misschien is er iemand die hier iets in kan betekenen/wil doneren. Ze zijn o.a op zoek naar:
* strijkkralen (erg graag!!)
* plakaatverf
* skates
* knutseldingen (kan van alles zijn)
* voetballen/basketballen
* speelgoed voor kinderen tot 3 jaar
En nog wel meer. Maar mocht iemand iets hebben, let me know....dan overleg ik met Caras..

Maar er zijn nog wat opties waarmee je 1 kindje of gezin kunt steunen. Bijv:
* schoolgeld en boeken betalen. Dit is ongeveer 100 euro voor 1 jaar. En voor die 100 euro kan een kindje een jaar naar school.
* alleen een jaar schoolgeld zonder de boeken of alleen boeken zonder schoolgeld :-)
* een voedselpakket schenken. Voor 35 euro krijgt een gezin voor 1 maand een maaltijdbox met alle basisingrediënten waar ze een behoorlijke tijd mee vooruit kunnen. Uiteraard kan je eenmalig 35 euro schenken of wat vaker
* gewoon een bedrag aangeven wat je wilt schenken en dan kijkt Caras Alegres welk kindje/gezin het het hardste nodig heeft.
* een donatie doen via de website...

Misschien goed om te weten. De gezinnen krijgen nooit zelf het geld. Caras zorgt ervoor dat het geld echt daar terechtkomt waar het voor is bedoeld. Zij leggen contacten met school, zij bestellen de voedselpaketten etc...

Heel veel informatie en er zijn veel vormen mogelijk
Wat ik al zei, alle kleine beetjes helpen al heel veel. Als iemand interesse of vragen heeft laat maar weten, dan denk ik met jullie mee!

Website: carasalegres.org

Liefs Klaartje