Iets compleet anders
Door: Klaartje
Blijf op de hoogte en volg Klaartje
03 Maart 2016 | Guatemala, Quetzaltenango
Hoi allemaal,
Weer een berichtje van mij maar deze keer minder positief. Ik wilde het eigenlijk voor me houden maar heb behoefte om het te delen. Gewoon omdat het me heel zwaar valt en het iets is waar ik elke maand opnieuw mee worstel.
Veel van jullie weten dat ik behoorlijk veel last heb van PMDD (premenstrual dysphoric disorder). De symptomen zijn hetzelfde als die van PMS (premenstrueel syndroom) maar ze zijn in zo'n mate dat ze problemen veroorzaken in werk, sociale contacten en activiteiten een relaties.
Voor degene die er nog nooit van hebben gehoord: pms zijn de klachten die bepaalde vrouwen hebben voor hun menstruatie. De ene vrouw heeft er meer last van dan de ander.
Symptomen van PMDD zijn:
* stemmingswisselingen
* depressieve gevoelens
* gevoelens van hopeloosheid
* boosheid
* interpersoonlijke conflicten
* gevoelens van angst
* minder zin in dingen
* moeite met concentreren
* vermoeidheid
* irritatie
* weinig zelfvertrouwen
* gevoelig voor afwijzing
* terugtrekken uit contact
* irreële reacties etc....
En helaas heb ik van al deze dingen heel veel last. Het beïnvloedt mijn leven enorm. Iedere maand opnieuw. Ongeveer rond mijn ovulatie beginnen de klachten en deze houden aan tot enkele dagen na het begin van mijn menstruatie. De ene maand is het heftiger dan de andere maand maar kan niet aantonen wat het verschil maakt.
Deze maand heb ik er extreem veel last van. Ik voel me erg onzeker, angstig, eenzaam en somber. Ik huil veel, voel me minderwaardig en trek mee terug uit contact. In deze periodes voel ik een grote angst dat ik anderen tot last ben, dat ze me in de steek gaan laten, afwijzen etc. Want ik weet dat ik in deze periode somberder ben, minder flexibel, bozig, negatiever en heel besluiteloos. Ik heb veel behoefte aan bevestiging en zie afwijzing in iedere hoek. Kan me indenken dat dit ook voor anderen heel vermoeiend is en dat ze me daardoor misschien wat meer gaan vermijden. Maar dat kan ik natuurlihk niet zeker weten.
Wat ik weet is dat mijn blik op de wereld verandert, dat ik dingen zie die er misschien niet zijn. Maar ik weet ook dat mijn gedrag verandert in deze periode en dat de interactie met anderen daardoor misschien ook wel verandert. Lekker ingewikkeld ;-).
Maar het is lastig. Deze periodes zijn niet goed voor mijn zelfbeeld. Ik voel namelijk dat ik me anders gedraag en voel en ik vind mezelf in deze periode ook helemaal niet leuk. Ik ben zo bang dat anderen hetzelfde over me gaan denken als ik zelf doe en dus ga ik uit contact. Ik wil niet dat anderen erachter komen hoe ik ben....stel je voor.
Weten dat dit iets is wat iedere maand weer terugkomt maakt het zwaar. Alles kost in deze periode zoveel energie. Mijn werk houd ik net vol, ik sleep me door de dagen heen en verder probeer ik vooral dingen te blijven doen maar echt genieten die ik niet want dan is er vaak de angst voor wat anderen gaan denken/zien. Wetende dat deze gevoelens elke maand weer terugkomen, maakt me wanhopig. Want het voelt alsof ik geen kans heb op een wat stabieler en vrolijker leven. Wat ik ook doe, hoeveel therapie ik ook heb, de klachten blijven hetzelfde. Het voelt als vechten tegen de bierkaai. Me langere periodes goed voelen en wat vertrouwen opbouwen, lukt gewoon niet.
Ik ben moe, heel moe van het iedere keer weer doorheen moeten gaan. En ik zou zo graag echt goed uit kunnen leggen hoe dit is en wat PMDD met iemand (in dit geval met mij) doet. Ik zou zo graag willen dat anderen echt weten wat er in zo'n periode met me gebeurt en dat het iets is waar ik op zo'n moment heel weinig invloed op heb. Ik vind het vreselijk om steeds weer te moeten zeggen dat ik me rot voel, ik vind het vreselijk steeds weer te moeten huilen bij anderen, ik schaam me ervoor dat het me gewoon niet lukt gelukkiger en positiever in het leven te staan en iedere maand opnieuw weer het gevoel te hebben dat ik faal....dat het me niet lukt ergens echt voor te gaan omdat het in de PMDD periode bijna niet lukt om dingen uit mijn handen te te krijgen. Het is zo pijnlijk iedere maand diezelfde zwarte wolk boven me te hebben hangen en me af te vragen hoe ik deze periodes steeds maar weet ga komen. Want dat is wat er is. Deze periodes blijven er voorlopig nog wel zijn. Want tot op heden is er nog geen oplossing voor PMDD. Want uiteraard heb ik dat al wel naar gezocht. Het doet me pijn te beseffen dat er na 1 redelijk goed week, 3 zware weken volgen en dat ik er gewoon geen invloed op heb.
Het is heel eenzaam steeds weer met de angst te leven dat ik in deze periodes mijn relaties met anderen misschien wel beschadig of dat ik niet meer in staat ben om mijn werk vol te houden. Het is eigenlijk gewoon niet uit te leggen.
Er is waarschijnlijk maar 1 manier om hiermee om te gaan en dat is accepteren dat dit is wat er is. Dat dit bij mij hoort en dat ik niet de PMDD ben maar gewoon nog steeds Klaartje.....en dat ik gelukkig heel veel lieve mensen om me heen heb die nog steeds met me om willen gaan en me willen steunen.
Ik schrijf dit niet om medelijden te krijgen of om te laten zien hoe zielig ik ben. Ik wil gewoon ook deze kant van mezelf laten zien en delen waar ik nu middenin zit. Dit delen maakt me iets minder eenzaam.
Bedankt voor het lezen...
Lieve groetjes
Weer een berichtje van mij maar deze keer minder positief. Ik wilde het eigenlijk voor me houden maar heb behoefte om het te delen. Gewoon omdat het me heel zwaar valt en het iets is waar ik elke maand opnieuw mee worstel.
Veel van jullie weten dat ik behoorlijk veel last heb van PMDD (premenstrual dysphoric disorder). De symptomen zijn hetzelfde als die van PMS (premenstrueel syndroom) maar ze zijn in zo'n mate dat ze problemen veroorzaken in werk, sociale contacten en activiteiten een relaties.
Voor degene die er nog nooit van hebben gehoord: pms zijn de klachten die bepaalde vrouwen hebben voor hun menstruatie. De ene vrouw heeft er meer last van dan de ander.
Symptomen van PMDD zijn:
* stemmingswisselingen
* depressieve gevoelens
* gevoelens van hopeloosheid
* boosheid
* interpersoonlijke conflicten
* gevoelens van angst
* minder zin in dingen
* moeite met concentreren
* vermoeidheid
* irritatie
* weinig zelfvertrouwen
* gevoelig voor afwijzing
* terugtrekken uit contact
* irreële reacties etc....
En helaas heb ik van al deze dingen heel veel last. Het beïnvloedt mijn leven enorm. Iedere maand opnieuw. Ongeveer rond mijn ovulatie beginnen de klachten en deze houden aan tot enkele dagen na het begin van mijn menstruatie. De ene maand is het heftiger dan de andere maand maar kan niet aantonen wat het verschil maakt.
Deze maand heb ik er extreem veel last van. Ik voel me erg onzeker, angstig, eenzaam en somber. Ik huil veel, voel me minderwaardig en trek mee terug uit contact. In deze periodes voel ik een grote angst dat ik anderen tot last ben, dat ze me in de steek gaan laten, afwijzen etc. Want ik weet dat ik in deze periode somberder ben, minder flexibel, bozig, negatiever en heel besluiteloos. Ik heb veel behoefte aan bevestiging en zie afwijzing in iedere hoek. Kan me indenken dat dit ook voor anderen heel vermoeiend is en dat ze me daardoor misschien wat meer gaan vermijden. Maar dat kan ik natuurlihk niet zeker weten.
Wat ik weet is dat mijn blik op de wereld verandert, dat ik dingen zie die er misschien niet zijn. Maar ik weet ook dat mijn gedrag verandert in deze periode en dat de interactie met anderen daardoor misschien ook wel verandert. Lekker ingewikkeld ;-).
Maar het is lastig. Deze periodes zijn niet goed voor mijn zelfbeeld. Ik voel namelijk dat ik me anders gedraag en voel en ik vind mezelf in deze periode ook helemaal niet leuk. Ik ben zo bang dat anderen hetzelfde over me gaan denken als ik zelf doe en dus ga ik uit contact. Ik wil niet dat anderen erachter komen hoe ik ben....stel je voor.
Weten dat dit iets is wat iedere maand weer terugkomt maakt het zwaar. Alles kost in deze periode zoveel energie. Mijn werk houd ik net vol, ik sleep me door de dagen heen en verder probeer ik vooral dingen te blijven doen maar echt genieten die ik niet want dan is er vaak de angst voor wat anderen gaan denken/zien. Wetende dat deze gevoelens elke maand weer terugkomen, maakt me wanhopig. Want het voelt alsof ik geen kans heb op een wat stabieler en vrolijker leven. Wat ik ook doe, hoeveel therapie ik ook heb, de klachten blijven hetzelfde. Het voelt als vechten tegen de bierkaai. Me langere periodes goed voelen en wat vertrouwen opbouwen, lukt gewoon niet.
Ik ben moe, heel moe van het iedere keer weer doorheen moeten gaan. En ik zou zo graag echt goed uit kunnen leggen hoe dit is en wat PMDD met iemand (in dit geval met mij) doet. Ik zou zo graag willen dat anderen echt weten wat er in zo'n periode met me gebeurt en dat het iets is waar ik op zo'n moment heel weinig invloed op heb. Ik vind het vreselijk om steeds weer te moeten zeggen dat ik me rot voel, ik vind het vreselijk steeds weer te moeten huilen bij anderen, ik schaam me ervoor dat het me gewoon niet lukt gelukkiger en positiever in het leven te staan en iedere maand opnieuw weer het gevoel te hebben dat ik faal....dat het me niet lukt ergens echt voor te gaan omdat het in de PMDD periode bijna niet lukt om dingen uit mijn handen te te krijgen. Het is zo pijnlijk iedere maand diezelfde zwarte wolk boven me te hebben hangen en me af te vragen hoe ik deze periodes steeds maar weet ga komen. Want dat is wat er is. Deze periodes blijven er voorlopig nog wel zijn. Want tot op heden is er nog geen oplossing voor PMDD. Want uiteraard heb ik dat al wel naar gezocht. Het doet me pijn te beseffen dat er na 1 redelijk goed week, 3 zware weken volgen en dat ik er gewoon geen invloed op heb.
Het is heel eenzaam steeds weer met de angst te leven dat ik in deze periodes mijn relaties met anderen misschien wel beschadig of dat ik niet meer in staat ben om mijn werk vol te houden. Het is eigenlijk gewoon niet uit te leggen.
Er is waarschijnlijk maar 1 manier om hiermee om te gaan en dat is accepteren dat dit is wat er is. Dat dit bij mij hoort en dat ik niet de PMDD ben maar gewoon nog steeds Klaartje.....en dat ik gelukkig heel veel lieve mensen om me heen heb die nog steeds met me om willen gaan en me willen steunen.
Ik schrijf dit niet om medelijden te krijgen of om te laten zien hoe zielig ik ben. Ik wil gewoon ook deze kant van mezelf laten zien en delen waar ik nu middenin zit. Dit delen maakt me iets minder eenzaam.
Bedankt voor het lezen...
Lieve groetjes
-
03 Maart 2016 - 07:55
Natalie:
kom op je mag er zijn en je bent een doorzetter. -
03 Maart 2016 - 08:09
Lukas:
Hey meissie,
Wat goed (en knap) dat je dit deelt! (2x zelfs ;) )
Goed geschreven en heel verhelderend...Het is misschien niet leuk maar t hoort wel gewoon bij je...hoop dat je door dit nu te delen zult zien dat dit geaccepteerd wordt en dat t daarmee voor jezelf ook makkelijker te accepteren wordt.
Voor nu in ieder geval veel sterkte en hoop dat je je door het delen inderdaad ook minder eenzaam voelt.
Liefs,
Lukas -
03 Maart 2016 - 08:35
Danielle:
Lieve Klaartje,
Wat vervelend voor je dat dit iets is waar je iedere maand doorheen moet. Super dapper dat je het hier deelt.
Ondanks dat ik nog niet eerder geregeerd heb, heb ik wel steeds meegelezen. Ik vind het super knap dat je dit avontuur aangaat, iets wat ik zelf nóóit zou durven/kunnen.
Een dikke virtuele knuffel van mij! Liefs Danielle -
03 Maart 2016 - 08:42
Chantal:
He lieve Klaartje,
Dank je wel voor het delen. Maar vooral voor je eerlijkheid, oprechtheid en moed om deze kant van jezelf onder ogen te zien, te tonen en te leren accepteren en omarmen. Dat moet niet makkelijk zijn, als je er elke maand mee geconfronteerd wordt en de pijn ervan elke keer weer ervaart. Het is iets wat een ander niet van je weg kan nemen. Maar zo te lezen heb je veel mooie mensen om je heen die jou in je proces kunnen steunen. En ook dat heb je aan jezelf te danken! Ik zie een lief mooi mens. En een moedige Klaartje die ook dit zal klaren! Take care lieverd, kus van mij!
Chantal -
03 Maart 2016 - 09:31
Mieke:
Lieve dappere Klaartje,
Wow, wat een stap, wat een daadkracht en moed, je hebt jezelf laten zien in al je kwetsbaarheid en daarmee heb je tegelijkertijd ook je kracht laten zien, door die pijnlijke en moeilijke kant te delen, het niet uit de weg te gaan en het te tonen.
Jij bent niet de PMDD, jij bent een mooie en lieve, dappere vrouw, zoveel meer dan die maandelijkse draak.
Ik denk zeker dat je aan de reacties gaat zien dat het geaccepteerd wordt, dat het niet Klaartje is, maar een deel van Klaartje is en daarmee dat je gedragen wordt, in je volle zijn.
Ik hoop van harte dat dit je steunt en een opstap biedt naar innerlijke acceptatie en mindere eenzaamheid.
Het ga je goed lieve Klaartje, een dikke knuf uit Waalwijk, Mieke -
03 Maart 2016 - 09:45
Bianca:
Hey meid,
Wat klote voor je dat je je elke maand zon lange tijd zo rot voelt. Maar wat super knap en moedig dat je het allemaal deelt en gewoon de wereld ingooit! Goed joh! Je hebt heel goed zelf in de gaten hoe je denkpatroon werkt en hoe dat jpu negatief beinvloed.. Het mooie is dat je dat 'gewoon' lekker achterwege mag laten. Niet invullen voor anderen of zij jou wel of niet leuk vinden. Dat bepalen we zelf wel ;) en meis, dit klinkt mischien raar, maar niet iedereen hoeft jou geweldig te vinden. Dat kan nooit. Ik vind ook niet iedereen geweldig. Ik vind iedereen goed zoals hij is (oke, een paar echte rotzakken daargelaten) maar ik vind gewoon niet iedereen even geweldig. Dat zou dodelijk vermoeiend zijn. Jij bent zoals je bent en je bent goed zoals je bent. Punt. (en ik vind je retestoer en leuk en aardig en de weinige keren dat wij elkaar zien hebben we of een goed gesprek of een hoop lol... en als je minder in je vel zit ben je juist heel eerlijk en gewoon jezelf en dat vind ik ook weer heel stoer...dus ;) Acceptatie is altijd een eerste stap en dat geeft lucht! En dat heb je al helemaal zelf uitgevonden, helemaal aan het andere eind van de wereld... wauw! en Ik weet t... het klinkt allemaal heel makkelijk om zo te roepen maar ik weet dat dat het niet is. Maar ik wil het wel tegen je zeggen allemaal...
ps. Ik heb hier een quote voor me hangen: durf eens te falen, verlies eens de strijd!
Dat ben ik nu aan het proberen te accepteren, misch kunnen we dat wel gewoon samen doen :)
liefs! -
03 Maart 2016 - 09:48
Viola:
Klaartje toch, wat ontzettend rot voor je!
Sterkte!!!
Viola -
03 Maart 2016 - 13:14
Annemiek:
Klaartje, je mag er zijn, op alle manieren! x Annemiek -
03 Maart 2016 - 13:30
Janneke Martens:
Hoi Klaartje, goed dat je het deelt. dit betekent een eerste stap in acceptatie. We hebben het hier samen wel eens over gehad. Ik weet( uit ervaring) dat de acceptatie je op weg zal helpen naar een positiever en vrolijk leven. Mooi om dit te ontdekken aan het andere eind van de wereld!!! Groet Janneke x
-
03 Maart 2016 - 17:12
Brenda:
Hi Klaartje,
Was er maar gewoon 1 pil die je elke maand kon nemen om het op te lossen. (Ik zeg: gat in de markt.) En zolang die er niet is, hoop ik dat je kunt accepteren dat hhet is wat het is en blijft delen. Het helpt jou zoals je schrijft; de mensen om je hheen ook. Hang in there!
Liefs, Brenda -
03 Maart 2016 - 20:47
Christiaan:
Hoi Lieve Klaartje,
Ik lees met heel veel plezier je verhalen over je avontuur in Guatemala. Het siert je dat je ook schrijft als het even niet zo lekker met je gaat. Ook dit hoort erbij. Ik hoop dat het leven je snel weer toelacht en zie uit naar de verhalen van de avonturen die je nog in het verschiet hebt.
dikke kus
Christiaan -
03 Maart 2016 - 21:50
Diane:
Trots op mijn lieve vriendinnetje!!
Dikke knuffel voor jou xx -
04 Maart 2016 - 11:43
Marjolein:
Zoals je zelf al schrijft jij bent en blijft gewoon Klaartje en je mag er zijn!
X -
05 Maart 2016 - 16:04
Nicolle:
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
