Veeeeeel te vertellen!
Blijf op de hoogte en volg Klaartje
27 Februari 2016 | Guatemala, Quetzaltenango
Tijd voor een volgend verslag(je). Bedankt voor al jullie lieve berichtjes. Zou ze het liefste allemaal persoonlijk beantwoorden maar lukt helaas niet. Maar bedankt, vind het erg leuk berichtjes te krijgen.
Waar zal ik deze keer over schrijven?
Ik begin gewoon met datgene wat de meeste indruk heeft gemaakt. Afgelopen week ben ik samen met twee andere vrijwilligers en de 2 coördinatoren van Caras Alegres op huisbezoek gegaan bij een aantal gezinnen in onze wijk. Huisjes niet groter dan mijn woonkamer thuis, geen glas in de ramen (of gewoon helemaal geen ramen, alleen maar betonnen muren) en weinig hygiëne. De puppy's en kippen lopen in en uit en meerdere malen ging ik bijna op een kuikentje staan :-). Eén gezin woont met 7 kinderen, vader, moeder en oma in een hok van 4x4 zonder ramen. Met zijn zevenen hebben ze 4 bedden en deze bedden liggen ook nog eens vol met kleren die ze gratis krijgen maar nooit dragen. Ze kunnen zo in het programma 'mijn leven in puin'....Een van de jongetjes is autistisch. Hij is nu 11 jaar oud en tot zijn negende liep hij naakt rond, was hij onzindelijk, kon niet praten en niet lopen. Hij werd behandeld als een hondje. Hij werd verborgen gehouden voor de buitenwereld. Via Caras Alegres heeft hij nu een aantal jaren hulp vanuit een kliniek in de buurt. Daar leert hij praten, lopen, sociale interactie etc. Sinds die tijd draagt hij kleding, is hij zindelijk en praat en loopt hij. En wat een schatje, een knul met een enorm grote lach op zijn gezicht...Ik probeerde wat met hem te spelen, contact te zoeken en voorzichtig dichterbij te komen. En toen kreeg ik een heel mooi cadeautje. Tijdens het spelen kreeg ik vanuit het niets een hele dikke knuffel van hem. Dat raakte me behoorlijk. Het was bijzonder te zien in wat voor situatie de kinderen van Cases Alegres wonen.
De gezondheidszorg is hier vreselijk. In de publieke ziekenhuizen zijn geen medicijnen te krijgen en mensen hebben geen verzekeringen hier. Die krijg je namelijk alleen als je werkt. Maar ook als je werkt vinden de werkgevers wel een reden om hun werknemers geen verzekering te ' geven'. Mensen kunnen de zorg dus gewoon niet betalen. Maar ook met verzekering heb je niet veel. Of je krijgt pas na een jaar je geld van behandeling terug of helemaal niet. Als je geluk hebt, kun je een privé kliniek betalen. En anders zit er maar een ding op: gewoon niet ziek worden!
Wat ook opvalt is dat hier veel alleenstaande moeders zijn. Veel meiden zoeken al vroeg een reden om uit huis te ontsnappen en een eigen gezin is dan een uitweg. Meiden krijgen vanuit de vaders over het algemeen geen enkele vrijheid hier. Huishouden is hun taak en als ze zich daar niet aan houden is een flinke tik heel normaal. Om deze reden denken meiden dat een eigen gezin stichten hun redding is. 15-jarige zwangere meiden is hier heel normaal. Maar de relatie houdt vaak geen stand en ze blijven alleen achter. Als ze geluk hebben, is er een netwerk om hen heen waarop ze kunnen terugvallen (familie). Deze passen dan op de kinderen als de moeders gaan werken om geld te verdienen. Maar heel vaak is er geen familie en gaan moeders werken en blijven de kinderen alleen thuis. Hele dagen/nachten met de deur op slot voor de veiligheid. Helaas gaat dat nog wel eens mis. Nog niet zo lang geleden brak er brand uit in een huis en de kinderen konden niet ontsnappen omdat de deur dicht zat voor 'hun veiligheid'. Heel triest. Maar er is geen opvang of de opvang is niet te betalen.
Wat ook veel gebeurde, is dat moeders een tijd naar Amerika gaan om daar te werken. Mijn lerares gaat minstens 1 keer per jaar een aantal maanden naar Amerika om extra geld te verdienen voor de toekomst van haar kinderen. En de kinderen blijven in haar geval gelukkig bij oma.
De vrouwen krijgen hier dus weinig vrijheid vanuit hun vaders/echtgenoten (gelukkig zijn de dingen wel aan t veranderen), maar mannen mogen eigenlijk alles. Op hun 18e verjaardag worden ze door hun vader meegenomen naar een prostituee om ervaring op te doen....dat is nogal iets anders dan je eerste autorijles krijgen op je 18e verjaardag ;-).
Hmm, behoorlijk verhaal al. Maar toch nog wat meer ;-). Dus nog even volhouden :-).
Vandaag heb ik de vulkaan Santa Maria beklommen. Ik had een man van het klimmen gestrikt -die gids is- omdat ik geen zin had om met een grote groep Engels sprekende mensen te gaan...en nu moest ik de hele dag Spaans spreken. Goede oefening! Santa Maria is een geweldige tocht, met een enorm mooi uitzicht op Xela en met zicht op de behoorlijk actieve Santiaguito vulkaan die iedere 40 minuten een uitbarsting heeft...Je kunt hier dus heerlijk genieten van het uitzicht en de uitbarsting van dichtbij meemaken. Super gaaf! Tenminste.....dat denk ik ;-). Het was namelijk zo bewolkt en mistig dat we echt helemaal niets konden zien :-(. Beetje jammer dus, maar ach, ik heb flink mijn Spaans geoefend.
Verder is een praatje maken hier redelijk gemakkelijk. Vorige week was ik na het sporten bezig met mijn cooling down toen ik de vraag kreeg van een groepje hardlopers of ik hen instructies wilde geven voor de cooling down....dan zouden zij mij de Spaanse woorden leren. Zo gezegd, zo gedaan :-). Vervolgens liep een van hen helemaal met me naar huis (30 min) omdat het schemerig begon te worden. Terwijl hij op de hoek van het sportcomplex woont! Erg lief.
Ik word trouwens steeds beter in het zoeken van grote sterke mannen die me 's avonds naar huis willen brengen...in je eentje lopen is hier als vrouw echt geen optie. Dus dan word je vanzelf creatief :-).
Ik sta er nog steeds van versteld dat hier voor elke winkel een kerel staat met een enorm geweer! Ik hoop iedere keer weer dat ze echt geleerd hebben hier mee om te gaan :-). 's Avonds rijden ze rond in pick-up trucks met van die bivakmutsen op en een groot geweer in hun hand. De eerste keer dat ik dat zag, had ik de neiging mezelf ergens achter te verstoppen. Maar mijn gastgezin vertelde me dat dit heel normaal is....Haha, voor hun misschien. Ik waan mezelf direct in een of andere Amerikaanse actiefilm :-).
Genoeg verteld al kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat probeer ik de bewaren tot de volgende keer!
Tot snel.
Xx
Waar zal ik deze keer over schrijven?
Ik begin gewoon met datgene wat de meeste indruk heeft gemaakt. Afgelopen week ben ik samen met twee andere vrijwilligers en de 2 coördinatoren van Caras Alegres op huisbezoek gegaan bij een aantal gezinnen in onze wijk. Huisjes niet groter dan mijn woonkamer thuis, geen glas in de ramen (of gewoon helemaal geen ramen, alleen maar betonnen muren) en weinig hygiëne. De puppy's en kippen lopen in en uit en meerdere malen ging ik bijna op een kuikentje staan :-). Eén gezin woont met 7 kinderen, vader, moeder en oma in een hok van 4x4 zonder ramen. Met zijn zevenen hebben ze 4 bedden en deze bedden liggen ook nog eens vol met kleren die ze gratis krijgen maar nooit dragen. Ze kunnen zo in het programma 'mijn leven in puin'....Een van de jongetjes is autistisch. Hij is nu 11 jaar oud en tot zijn negende liep hij naakt rond, was hij onzindelijk, kon niet praten en niet lopen. Hij werd behandeld als een hondje. Hij werd verborgen gehouden voor de buitenwereld. Via Caras Alegres heeft hij nu een aantal jaren hulp vanuit een kliniek in de buurt. Daar leert hij praten, lopen, sociale interactie etc. Sinds die tijd draagt hij kleding, is hij zindelijk en praat en loopt hij. En wat een schatje, een knul met een enorm grote lach op zijn gezicht...Ik probeerde wat met hem te spelen, contact te zoeken en voorzichtig dichterbij te komen. En toen kreeg ik een heel mooi cadeautje. Tijdens het spelen kreeg ik vanuit het niets een hele dikke knuffel van hem. Dat raakte me behoorlijk. Het was bijzonder te zien in wat voor situatie de kinderen van Cases Alegres wonen.
De gezondheidszorg is hier vreselijk. In de publieke ziekenhuizen zijn geen medicijnen te krijgen en mensen hebben geen verzekeringen hier. Die krijg je namelijk alleen als je werkt. Maar ook als je werkt vinden de werkgevers wel een reden om hun werknemers geen verzekering te ' geven'. Mensen kunnen de zorg dus gewoon niet betalen. Maar ook met verzekering heb je niet veel. Of je krijgt pas na een jaar je geld van behandeling terug of helemaal niet. Als je geluk hebt, kun je een privé kliniek betalen. En anders zit er maar een ding op: gewoon niet ziek worden!
Wat ook opvalt is dat hier veel alleenstaande moeders zijn. Veel meiden zoeken al vroeg een reden om uit huis te ontsnappen en een eigen gezin is dan een uitweg. Meiden krijgen vanuit de vaders over het algemeen geen enkele vrijheid hier. Huishouden is hun taak en als ze zich daar niet aan houden is een flinke tik heel normaal. Om deze reden denken meiden dat een eigen gezin stichten hun redding is. 15-jarige zwangere meiden is hier heel normaal. Maar de relatie houdt vaak geen stand en ze blijven alleen achter. Als ze geluk hebben, is er een netwerk om hen heen waarop ze kunnen terugvallen (familie). Deze passen dan op de kinderen als de moeders gaan werken om geld te verdienen. Maar heel vaak is er geen familie en gaan moeders werken en blijven de kinderen alleen thuis. Hele dagen/nachten met de deur op slot voor de veiligheid. Helaas gaat dat nog wel eens mis. Nog niet zo lang geleden brak er brand uit in een huis en de kinderen konden niet ontsnappen omdat de deur dicht zat voor 'hun veiligheid'. Heel triest. Maar er is geen opvang of de opvang is niet te betalen.
Wat ook veel gebeurde, is dat moeders een tijd naar Amerika gaan om daar te werken. Mijn lerares gaat minstens 1 keer per jaar een aantal maanden naar Amerika om extra geld te verdienen voor de toekomst van haar kinderen. En de kinderen blijven in haar geval gelukkig bij oma.
De vrouwen krijgen hier dus weinig vrijheid vanuit hun vaders/echtgenoten (gelukkig zijn de dingen wel aan t veranderen), maar mannen mogen eigenlijk alles. Op hun 18e verjaardag worden ze door hun vader meegenomen naar een prostituee om ervaring op te doen....dat is nogal iets anders dan je eerste autorijles krijgen op je 18e verjaardag ;-).
Hmm, behoorlijk verhaal al. Maar toch nog wat meer ;-). Dus nog even volhouden :-).
Vandaag heb ik de vulkaan Santa Maria beklommen. Ik had een man van het klimmen gestrikt -die gids is- omdat ik geen zin had om met een grote groep Engels sprekende mensen te gaan...en nu moest ik de hele dag Spaans spreken. Goede oefening! Santa Maria is een geweldige tocht, met een enorm mooi uitzicht op Xela en met zicht op de behoorlijk actieve Santiaguito vulkaan die iedere 40 minuten een uitbarsting heeft...Je kunt hier dus heerlijk genieten van het uitzicht en de uitbarsting van dichtbij meemaken. Super gaaf! Tenminste.....dat denk ik ;-). Het was namelijk zo bewolkt en mistig dat we echt helemaal niets konden zien :-(. Beetje jammer dus, maar ach, ik heb flink mijn Spaans geoefend.
Verder is een praatje maken hier redelijk gemakkelijk. Vorige week was ik na het sporten bezig met mijn cooling down toen ik de vraag kreeg van een groepje hardlopers of ik hen instructies wilde geven voor de cooling down....dan zouden zij mij de Spaanse woorden leren. Zo gezegd, zo gedaan :-). Vervolgens liep een van hen helemaal met me naar huis (30 min) omdat het schemerig begon te worden. Terwijl hij op de hoek van het sportcomplex woont! Erg lief.
Ik word trouwens steeds beter in het zoeken van grote sterke mannen die me 's avonds naar huis willen brengen...in je eentje lopen is hier als vrouw echt geen optie. Dus dan word je vanzelf creatief :-).
Ik sta er nog steeds van versteld dat hier voor elke winkel een kerel staat met een enorm geweer! Ik hoop iedere keer weer dat ze echt geleerd hebben hier mee om te gaan :-). 's Avonds rijden ze rond in pick-up trucks met van die bivakmutsen op en een groot geweer in hun hand. De eerste keer dat ik dat zag, had ik de neiging mezelf ergens achter te verstoppen. Maar mijn gastgezin vertelde me dat dit heel normaal is....Haha, voor hun misschien. Ik waan mezelf direct in een of andere Amerikaanse actiefilm :-).
Genoeg verteld al kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat probeer ik de bewaren tot de volgende keer!
Tot snel.
Xx
-
27 Februari 2016 - 08:30
Col:
Wat n belevenissen! Superstoer! Ga zo door. Leuk om te lezen. Xxx -
27 Februari 2016 - 08:39
Jolanda:
Wat een verhaal Klaartje, fijn om dit (van afstand :)) te kunnen volgen. Grttssss -
27 Februari 2016 - 10:21
Mandy:
Wat fijn te lezen dat je je draai hebt gevonden. Hoe stoer is dat! Ga zo door en laat ons mee genieten;) veel plezier en succes nog! En let op voor de kleine kuikentjes hihi
Liefs Mandy -
27 Februari 2016 - 13:14
Lukas:
Mooi verhaal! En mooie ervaringen doe je op daar....Denk dat je je Nederlandse huisbezoeken wel in een heel ander licht zal zien :)
Fijn om te lezen hoe t met je gaat weer. En genoeg verteld maar ben toch al nieuwsgierig naar je volgende ervaringen!
Liefs,
Lukas -
27 Februari 2016 - 13:31
Florieke:
Wat indrukwekkend Klaar! Wat hebben we het hier in Nl toch goed! En maar klagen... benieuwd naar je volgende avonturen!
Xx -
27 Februari 2016 - 17:36
Hans:
Hi Klaartje,
Wat een belevenissen in een relatief korte tijd. Ik kan me op basis van je verhaal voorstellen dat het inderdaad aan de andere kant van de wereld is en....dat we erg bevoorrecht en blij mogen zijn dat onze wieg hier in dit kleine landje heeft gestaan. Al is het dat we ons dat soms niet beseffen, jouw verhaal drukt ons met de neus op de 'andere' realiteit. Ik lees ook tussen de regels door, dat je steeds meer je eigen dingen doet en dat is fijn om te lezen. Hoop je snel weer te lezen. Lfs Hans -
27 Februari 2016 - 19:25
Femke:
Heel leuk om je verhalen te lezen, Klaartje! Zo te lezen heb je je draai gevonden:)
Heel indrukwekkend allemaal! Hou ons op de hoogte:) -
27 Februari 2016 - 20:30
Natalie:
Goed bezig, bikkel -
28 Februari 2016 - 11:29
Ellen:
Leuk om te lezen over alles wat je meemaakt! Wat een cultuurverschillen.Je doet zo wel heel veel nieuwe ervaringen op, lijkt me heel leuk om mee te maken. Veel plezier nog, en blijf regelmatig schrijven, dat vinden we leuk om te lezen! -
28 Februari 2016 - 11:39
Ingrid:
Wat een mooi verhaal en wat fijn dat je beslissing om te bijven zo uitpakt!
Mooie foto's ook op Facebook! -
28 Februari 2016 - 16:32
Peter:
Van die gewapende mannen voor de winkels en op straat en die stoere/sterke begeleiders heb je ons door de telefoon niets verteld! Blijft spannend daar en maar goed dat we niet alles weten. -
29 Februari 2016 - 19:42
Annemiek:
Erg mooi om je over je ervaringen te lezen! Ga zo door en beleef, geniet en verwonder... X -
03 Maart 2016 - 15:39
Annet Hagedoorn:
Geniet enorm van je verhalen... Super mooi om ze te lezen. Wat beleef en leer je veel..... Groetjes x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
