Weer thuis
Blijf op de hoogte en volg Klaartje
03 Mei 2016 | Nederland, 's-Hertogenbosch
Alweer 3 dagen in Nederland. Op Schiphol eindelijk weer kunnen knuffelen met mijn ouders, Diane (met Morris, Vik, Dirk en Frank), Anke en Emma. Zo lief dat ze er allemaal waren met bloemen en een welkom thuis ballon. Ook thuis had ik een paar erg lieve 'welkom thuis' kaarten in de bus!
Maar nu begint het wennen. Zo wil ik bijvoorbeeld nog iedere keer het wc papier in de vuilnisbak gooien en schrik ik als ik toch per ongeluk het papier in de wc gooi (want daarmee kan ik immers een flinke verstopping veroorzaken ;-)). Ook vergeet ik dat ik het water uit de kraan hier gewoon kan drinken, zonder er ziek van te worden. Maar het 'lastigste' is toch wel iemand gedag zeggen. In Guatemala was het zo normaal om elkaar 1 zoen en een knuffel te geven, ook als je elkaar net 1 minuut kende. Zelfs de dokter waar ik geweest ben, gaf me na het consult een kus en een knuffel (dat vond ik toch wel een beetje raar haha). In het begin moest ik daaraan wennen, maar al snel deed ik het zelf ook zonder erbij na te denken. Deze manier van begroeten bevalt me eigenlijk wel. Het voelt liefdevol en nabij. Maar ik doe dat hier nu dus ook automatisch als ik iemand groet....uiteraard niet de eerste de beste op straat, maar mensen die ik ken ;-). En dat geeft soms onhandige situaties omdat zij de 3 zoenen manier gewend zijn. Maar voor mij mag de 3 zoenen manier achterwege blijven. Voelt veel afstandelijker. Ik ga voor de 1 zoen en knuffel manier, of als de knuffel niet gepast is voor 1 zoen. Maar geen 3 zoenen meer voor mij ;-).
Ik moet enorm wennen en voel me op dit moment helemaal niet vrolijk. Ik vind het fijn weer in mijn huisje te zijn, familie en vrienden weer te zien en van het zonnetje te genieten maar ik mis Guatemala en de mensen daar. Ik mis het dagelijks Spaans spreken, ik mis Vanessa en mijn gastgezin. Ik mis het knuffelen met José en de kindjes van Caras Alegres en ik mis de spontane gesprekjes op straat. Ik voel me hier veel meer een eenling. Ik groet mensen op straat, probeer een gesprekje aan te knopen, maar vaak zonder resultaat. Als ik geluk heb, komt er een groet terug, maar vaker komt er niets. En ik weet dat ik dat voorheen waarschijnlijk ook zo deed, maar ik heb nu ervaren hoe fijn die openheid is. Dat het normaal is elkaar te groeten. Ik merk dat ik hierdoor zelf ook de neiging heb niet meer te groeten en me in mezelf te keren, maar dat wil ik juist niet. Ik wil die openheid graag blijven voelen!
Ik heb moeite mijn plekje weer te vinden, moeite invulling te geven aan mijn dag. Ik heb geen zin om mijn tas uit te pakken en op te ruimen en ik vermijd op dit moment het uitzoeken van de foto's die ik heb gemaakt. Ik vind het lastig weer alleen te zijn en niet standaard mensen om me heen te hebben (hoe irritant dat af en toe ook was!). Vannacht heb ik gedroomd dat ik even teruggevlogen was naar Xela, ik hoef immers pas 16 mei weer te werken. Ik knuffelde met José en had lol met mijn gastgezin. En toen werd ik wakker.....
Ik voel dat ik wat meer uit contact ga, ik zoek het niet echt op. Ik vind het moeilijk op dit moment mensen toe te laten, steun te vragen en deze steun ook te ontvangen, terwijl ik het juist zo hard nodig heb. Dat is lastig. Ergens zit een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik moet laten zien dat ik vrolijk ben, die zegt dat ik enthousiast moet vertellen over mijn reis, foto's moet laten zien. Een stemmetje dat zegt, dat ik me niet zo verdrietig moet voelen en gewoon blij moet zijn dat ik hier weer ben :-(. Maar op dit moment voert het verdriet nog de boventoon helaas. Ik heb gewoon even tijd nodig om te wennen en te landen. Ik heb last van een omgekeerde cultuurshock geloof ik :-).
Ik ga nu toch maar iets doen, naar buiten en met mijn ouders lunchen.
Dan komt het wennen vast vanzelf weer!
Liefs Klaartje
Maar nu begint het wennen. Zo wil ik bijvoorbeeld nog iedere keer het wc papier in de vuilnisbak gooien en schrik ik als ik toch per ongeluk het papier in de wc gooi (want daarmee kan ik immers een flinke verstopping veroorzaken ;-)). Ook vergeet ik dat ik het water uit de kraan hier gewoon kan drinken, zonder er ziek van te worden. Maar het 'lastigste' is toch wel iemand gedag zeggen. In Guatemala was het zo normaal om elkaar 1 zoen en een knuffel te geven, ook als je elkaar net 1 minuut kende. Zelfs de dokter waar ik geweest ben, gaf me na het consult een kus en een knuffel (dat vond ik toch wel een beetje raar haha). In het begin moest ik daaraan wennen, maar al snel deed ik het zelf ook zonder erbij na te denken. Deze manier van begroeten bevalt me eigenlijk wel. Het voelt liefdevol en nabij. Maar ik doe dat hier nu dus ook automatisch als ik iemand groet....uiteraard niet de eerste de beste op straat, maar mensen die ik ken ;-). En dat geeft soms onhandige situaties omdat zij de 3 zoenen manier gewend zijn. Maar voor mij mag de 3 zoenen manier achterwege blijven. Voelt veel afstandelijker. Ik ga voor de 1 zoen en knuffel manier, of als de knuffel niet gepast is voor 1 zoen. Maar geen 3 zoenen meer voor mij ;-).
Ik moet enorm wennen en voel me op dit moment helemaal niet vrolijk. Ik vind het fijn weer in mijn huisje te zijn, familie en vrienden weer te zien en van het zonnetje te genieten maar ik mis Guatemala en de mensen daar. Ik mis het dagelijks Spaans spreken, ik mis Vanessa en mijn gastgezin. Ik mis het knuffelen met José en de kindjes van Caras Alegres en ik mis de spontane gesprekjes op straat. Ik voel me hier veel meer een eenling. Ik groet mensen op straat, probeer een gesprekje aan te knopen, maar vaak zonder resultaat. Als ik geluk heb, komt er een groet terug, maar vaker komt er niets. En ik weet dat ik dat voorheen waarschijnlijk ook zo deed, maar ik heb nu ervaren hoe fijn die openheid is. Dat het normaal is elkaar te groeten. Ik merk dat ik hierdoor zelf ook de neiging heb niet meer te groeten en me in mezelf te keren, maar dat wil ik juist niet. Ik wil die openheid graag blijven voelen!
Ik heb moeite mijn plekje weer te vinden, moeite invulling te geven aan mijn dag. Ik heb geen zin om mijn tas uit te pakken en op te ruimen en ik vermijd op dit moment het uitzoeken van de foto's die ik heb gemaakt. Ik vind het lastig weer alleen te zijn en niet standaard mensen om me heen te hebben (hoe irritant dat af en toe ook was!). Vannacht heb ik gedroomd dat ik even teruggevlogen was naar Xela, ik hoef immers pas 16 mei weer te werken. Ik knuffelde met José en had lol met mijn gastgezin. En toen werd ik wakker.....
Ik voel dat ik wat meer uit contact ga, ik zoek het niet echt op. Ik vind het moeilijk op dit moment mensen toe te laten, steun te vragen en deze steun ook te ontvangen, terwijl ik het juist zo hard nodig heb. Dat is lastig. Ergens zit een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik moet laten zien dat ik vrolijk ben, die zegt dat ik enthousiast moet vertellen over mijn reis, foto's moet laten zien. Een stemmetje dat zegt, dat ik me niet zo verdrietig moet voelen en gewoon blij moet zijn dat ik hier weer ben :-(. Maar op dit moment voert het verdriet nog de boventoon helaas. Ik heb gewoon even tijd nodig om te wennen en te landen. Ik heb last van een omgekeerde cultuurshock geloof ik :-).
Ik ga nu toch maar iets doen, naar buiten en met mijn ouders lunchen.
Dan komt het wennen vast vanzelf weer!
Liefs Klaartje
-
03 Mei 2016 - 14:09
Tijn:
Hi Klaartje,
Ik ken het gevoel, het hoort er altijd bij na zo ver leuks gedaan te hebben en zo veel nieuwe en unieke ervaringen meegemaakt te hebben. Nu zal het nog veel wennen zijn, maar ook dit wordt weer normaal.
Lekker veel genieten van alle goede vrienden en familie dicht bij, want dat is ook iets unieks en moois!
Veel groetjes,
Tijn -
03 Mei 2016 - 15:29
Bianca:
Hey meis... ideetje: als je het oordelen over hoe je je voelt nu eens achterwege laat? Je voelt je nl zoals je je voelt, en dat is heel normaal. En daar is ook niks mis mee. Er is geen voorgeschreven manier hoe je je moet voelen, al probeert iedereen zichzelf dat wel wijs te maken. Als iedereen zich hetzelfde voelt is dat eigenlijk onmogelijk en een collectieve leugen ;) Het is juist heel goed om te ervaren wat alles met je doet en zo dus uit te vinden wat je wel en niet fijn vindt aan speciale dingen. Deze cultuurshock krijg je net zo hard op reis als weer thuis. ook al heel normaal. lekker gewoon alles op je in laten werken, en gewoon even zijn wat er nu is? Dat is nl genoeg en jij bent ook genoeg meis! Maar weer heel knap hoe je zo heerlijk open bent over alles... (één) Kus (en een knuffel) Bianc!
(en nu ga ik de tekst even teruglezen voor mezelf en hem zelf ook 1 op 1 proberen toe te passen, wat na een aanrijding met allerlei gevolgen wordt er ook van alles verwacht hoe je je moet voelen, en ik doe daar net zo hard aan mee...dus pcies hetzelfde als jij, maar dan in een andere situatie :D ) -
03 Mei 2016 - 20:23
Astrid En Mandy:
Thuis komen is een cultuurschok aan zich! Tip van de dag; neem al het positieve mee in je dagelijkse leven en maak de wereld voor jou en anderen mooier:) goed te horen dat je veilig thuis bent. Laat alle indrukken langzaam op je af komen. Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
