Laatste weken

Laatste weken....

Al weer bijna op het eind van mijn reis. Nog 2 weken en dan ben ik weer thuis (30 april).Gek idee. De laatste weken zit ik vaak niet lekker in mijn vel. PMDD speelt hierin een behoorlijke rol. Alles voelt zwaarder en ik zie alles donkerder dan t misschien is. Daarnaast merk ik dat het me steeds meer energie kost om steeds te verkassen en opnieuw nieuwe mensen te leren kennen en te wennen aan hostels en omgeving. Vooral omdat ik de laatste weken wat 'pech' heb in hostels. Veel jonge mensen, heel de nacht feesten, blowen en drinken. Als ik 's ochtends wakker werd zaten zij nog aan het bier/mixjes of (als ze wel naar bed waren geweest) begonnen ze tijdens het ontbijt alweer aan de drank/joints. Allemaal prima maar ik vond hierdoor weinig aansluiting en deed vrijwel alles alleen. Het voelde niet goed en na een paar van die hostels merkte ik dat ik steeds meer op ging zien tegen weer een verandering. Ik werd besluiteloos en bleef/blijf daardoor misschien langer op 1 plek 'hangen' dan goed voor me is. Want het voelt dan bijna 'beter' te blijven zitten waar ik zit dan weer ergens anders heen te gaan. Afgelopen week heb ik uiteindelijk nog wat spaanse lessen genomen en kon ik verkassen naar een gastgezin. Ik miste namelijk ook het contact met de lokake bevolking. De Yucatan regio waar ik nu zit is vrij toeristisch en er is daardoor weinig echt contact met lokale mensen. Ik werd met open armen ontvangen door Eduardo en Laura en hun blinde hond met zijn tong op zijn knieën en hun kattige kat. Ontzettend lieve mensen en zoals overal in Guatemala en Mexico: 'mi casa es tu casa = mijn huis is jouw huis'. Eduardo heeft een eigen 'winkeltje' waar hij juices, smoothies etc verkoopt..en in de avond verkoopt hij overheerlijke tortas (typisch Mexicaans broodje met van alles erop). Eduardo zag ik alleen tijdens de lunch (wat hier de hoofdmaaltijd is) maar met Laura heb ik behoorlijk wat afgekletst. Ik werd echt behandeld als een lid van de familie en dat was even heel fijn en welkom na alle minder fijne ervaringen in hostels. Dat ik iedere lunch een stukje uit de Bijbel voor moest lezen, nam ik graag voor lief :-).

Ik heb afgelopen weken vooral veel gesnorkeld, gezwommen en rond gefietst op en veel te kleine fiets :-). Ik voelde me zo'n klein kindje wat de benen onder zijn lijfje uittrapt maar niet vooruit komt!
Ik genoot vooral het snorkelen en zwemmen met schildpadden. 's Ochtends om 6:30 uur nam ik de collectivo (busje) naar Akumal (waar de schildpadden 'leven'). Op deze manier was ik namelijk alle toeristen en de tourgroepen voor die overdag het hele strand bezetten. Als je daar overdag komt, zie je in het water alleen maar zwemvesten en bijna geen zee meer ;-(. Want als je richting het strand loopt, wordt je op iedere hoek wijs gemaakt dat je de schildpadden alleen maar kunt zien door mee te gaan op de tour. En een zwemvest is nodig want zwemmen is echt huuuuul gevaarlijk....Veel mensen trappen daar in. Maar om 6:30 uur zijn die mannetjes van de tours nog niet wakker :-) en was ik de enige in het water.
Zo leuk om rond de zwemmen en dan opeens oog en oog te 'drijven' met een of meer schilpadden. Als ik goed luisterde hoorde ik onder water hoe ze het zeegras uit de bodem trokken om te eten. Ik ging er helemaal in op toen ik plotseling werd afgeleid door een behoorlijke grote schaduw....ik keek opzij en naast me zwom een enorme vis die me met een mond vol heeeel scherpe tanden niet al te vriendelijk aankeek. Alle vluchtreacties kwamen voorbij: fright, fight and flight. Nou ja, fight heb ik overgeslagen en de flight heb ik ingezet nadat ik een foto had gemaakt. Vervolgens kwam ik een erg schattige vis tegen met grote, ronde ogen. Nooit geweten dat een vis er schattig uit kon zien, maar deze had een hoog aaibaarheidsgehalte. Gelukkig heb ik niet aan mijn aai-neiging toegegeven want het bleek een ballonvis te zijn. Die blazen zich op bij gevaar en dan kunnen ze nog wel eens giftig zijn. De ander bleek een barracuda te zijn. Volgens wikipedia: "In het wild kan het voorkomen dat een barracuda een mens bijt. Omdat de mens geen prooi is voor een barracuda blijft het vaak bij een beet".

Er zwommen ook behoorlijke pijlstaartroggen rond. Bij deze vissen dacht ik vooral aan een ex-collega die geraakt was door de staart van de vis en daarna weken met enorm veel pijn in het ziekenhuis heeft gelegen. En een reisgenootje vertelde dat haar collega ooit gebeten was door een schildpad...maar verder voelde ik me heel relaxt en ontspannen onder water ;-). Gelukkig waren er ook Nemo visjes.....

De mooiste momenten van het reizen vind ik de onverwachte dingen. Zo kocht ik vorige week bloemen voor mijn gast'moeder' en hield ik een praatje met de 'bloemenjongen'. Toen ik afgerekend had kreeg ik een gerbera van hem...'este flor es para tí' (deze bloem is voor jou). Zo'n moment geeft me een blij gevoel.
Zo heb ik gedurende mijn reis meerdere kleine cadeautjes gekregen. En tja, ik ben dol op 'onverwachte' cadeautjes :-). Heerlijk!

Gelukkig dus nog veel leuke dingen te vertellen maar merk dat de rek er een beetje uit is. Ik kan mijn plekje nergens meer echt vinden en heb niet echt meer de energie in de kortdurende contacten met anderen aan te gaan. Het lijkt soms alleen te gaan om AMAZING dingen zij of waren. Het lijkt bijna het standaard antwoord. En ik wordt daar wat onrustig van merk ik. Daarnaast heb ik de laatste weken dus veel alleen moeten doen en dat is toch niet echt mijn ding. Ik had gehoopt dat ik door deze reis mijn eigen gezelschap wat meer ging waarderen, maar ik ben toch echt een stuk gezelliger als ik met iemand ben. De conclusie is dat rondreizen niet echt mijn ding is. Ik mis het echte contact, de diepere gesprekken, het opbouwen van iets. Tuurlijk zie en doe ik mooie dingen, maar dat zijn niet de hoogtepunten van mijn reis. Het geeft me niet de voldoening die ik haalde uit mijn eerste periode.....
Dat weet ik nu en helaas was de tijd (toen ik me dat eenmaal besefte) te kort om ergens opnieuw te starten met vrijwilligerswerk....ik merk dat ik opbloei als ik anderen kan 'helpen', ze iets kan leren en kan bijdragen aan een betere toekomst. Maar ik blpei ook op als ik iets van hen kan leren. Ik kan het niet goed uitleggen. Laatst was ik bijvoorbeeld met mijn Spaanse lerares (in Tulum) mee naar haar vrijwilligersproject. Het is een project om kinderen te ondersteunen met lezen en schrijven en wat Engels te leren. De scholen hier schieten daar vaak helaas in te kort. Ik voelde me daar direct op mijn plek en voel dan allerlei ideeën opborrelen. Ik voel dan mijn kracht en zie ik dat ik veel meer te bieden heb dan ik zelf vaak denk.

Inmiddels ben ik begonnen aan mijn reis richting het vliegveld. Ik ga mijn laatste week doorbrengen in Xela. Ik ga logeren bij mijn gastgezin van de eerste periode.Ik neem dat ik het ook spannend vind terug te gaan, want het zal niet meer hetzelde zijn als toen ik vertrok. Maar we zullen zien.

Voor nu, tot snel,
Klaartje