Beetje steun nodig.....
Blijf op de hoogte en volg Klaartje
30 Maart 2016 | Guatemala, Flores
Ben ik de enige? Die vraag speelt steeds door mijn hoofd. Ligt dit aan mij of herkennen anderen dit gevoel en is het dus iets heel normaals?
Vandaar dat ik het wil delen, ook al heb ik net een ander stuk geplaatst.
Tijdens mijn reis heb ik behoorlijk wat mensen ontmoet en al heel wat hostels gezien...en iedere plek voelt anders. Op de ene plek voel ik me vrij snel oké en op een andere plek kan ik niet wennen. Iedere plek voelt anders. Op sommige plekken voel ik me op mijn gemak en voel ik dat ik me 'vrij' beweeg. Op die plekken ben ik niet bezig met hoe ik me moet gedragen of wat anderen van me vinden. Daar ben ik me niet bewust van iedere stap die ik zat. Die plek was in hostel Bella's op Caye Caulker. Ik voelde me daar relaxt en blijkbaar zo relaxt dat er mensen waren die dachten dat ik bij het hostel hoorde. Ik voel me dan ontspannen en spontaan en vind mezelf ook best oké :-).
De afgelopen dagen was ik echter weer in een hostel waar compleet het tegenovergestelde gebeurde. Het was een klein hostel en vanaf het eerste moment voelde ik me er ongemakkelijk (alle andere hostels waren vol dus kon ook niet weg). De andere gasten die er waren waren met een groep van 6. Een paar keer heb ik een gesprekje aan proberen te knopen maar ze waren heel gesloten en zelfs gedag zeggen gebeurde vrijwel niet. Terwijl we in 1 dorm sliepen :-(. De overige mensen die er waren, werkten in het hostel en dat was ook een behoorlijke groep bij elkaar. Ook zij waren vrij gesloten. Geen gedag zeggen in het voorbij gaan, geen gesprekje aanknopen, alleen maar gericht op de eigen 'groep' etc. Er hing een bepaalde sfeer in het hostel die blijkbaar op mij geen positieve uitwerking had. Helaas merk ik dan aan mezelf dat ik onzeker word, dat ik niet weet hoe ik me moet gedragen, dat ik op mijn hoede ben, op mijn tenen loop en me heel gespannen voel. Ik voel de onzekerheid van me afstralen en wat ik ook probeer, ik blijf die onzekerheid voelen. Ik hoor het als ik iets zeg, ik voel het aan mijn houding en het lukt me niet dat te veranderen. Ik voel me klein en begin te twijfelen aan mezelf. Ik verwijt het mezelf. Vind dat ik spontaner moet zijn, vlotter en ' anders'. Ik had het hostel namelijk aangeraden gekregen van iemand en die vond het er geweldig...dus dan besluipt me het gevoel dat het aan mij ligt. Dat ik me anders op moet stellen en niet zo onzeker moet zijn. Dat ze dan anders reageren. Want waarom voelde zij zich zo geweldig daar met die mensen en is ze 2 weken gebleven en wil ik er na 2 dagen heel graag weg?
Nu ik in de bus zit op weg naar Tulum voel ik de vermoeidheid, voel ik dat ik me 3 dagen steeds heel bewust ben geweest van alles wat ik deed en zei. En ik voel de spanning eruit komen...Maar ik voel ook spanning naar het volgende hostel. Want hoe ga ik me daar voelen? Ik vind het namelijk een heel naar gevoel als ik merk dat ik me zo onzeker gedraag en opstel en het niet kan veranderen.
Mijn verstand weet dat ik goed genoeg ben, dat ik niet onzeker hoef te zijn, dat ik oké ben zoals ik ben, dat ik hier vast niet de enige in ben etc. En dat houd ik mezelf op die momenten ook voor, maar mijn gevoel is anders. Wat ik ook probeer, het lukt me gewoon niet om me te ontspannen, spontaan te zijn en niet bezig te zijn met wat anderen misschien vinden/verwachten.
Ik weet het, ik weet dat ik me niet zo onzeker moet voelen, dat ik niet zo negatief over mezelf moet denken maar het is zo verdomd moeilijk....mezelf accepteren zoals ik ben, mezelf niet steeds willen veranderen...pff, wat een klus.
Nu ik in de bus zit op weg naar Tulum voel ik de vermoeidheid. Ik besef me dat ik me 3 dagen zo enorm bewust ben geweest van alles wat ik deed en zei en hoe ik me gedroeg. Hoe gespannen ik me heb gevoeld en hoe ik bezig ben geweest zo min mogelijk op te vallen.....en dat raakt me. Want dat is juist niet mezelf accepteren.
De volgende keer als ik dit voel moet ik misschien toch maar op zoek gaan naar een ander hostel....
Voor nu laat ik het hierbij. Opschrijven helpt me al!
Liefs Klaartje
Vandaar dat ik het wil delen, ook al heb ik net een ander stuk geplaatst.
Tijdens mijn reis heb ik behoorlijk wat mensen ontmoet en al heel wat hostels gezien...en iedere plek voelt anders. Op de ene plek voel ik me vrij snel oké en op een andere plek kan ik niet wennen. Iedere plek voelt anders. Op sommige plekken voel ik me op mijn gemak en voel ik dat ik me 'vrij' beweeg. Op die plekken ben ik niet bezig met hoe ik me moet gedragen of wat anderen van me vinden. Daar ben ik me niet bewust van iedere stap die ik zat. Die plek was in hostel Bella's op Caye Caulker. Ik voelde me daar relaxt en blijkbaar zo relaxt dat er mensen waren die dachten dat ik bij het hostel hoorde. Ik voel me dan ontspannen en spontaan en vind mezelf ook best oké :-).
De afgelopen dagen was ik echter weer in een hostel waar compleet het tegenovergestelde gebeurde. Het was een klein hostel en vanaf het eerste moment voelde ik me er ongemakkelijk (alle andere hostels waren vol dus kon ook niet weg). De andere gasten die er waren waren met een groep van 6. Een paar keer heb ik een gesprekje aan proberen te knopen maar ze waren heel gesloten en zelfs gedag zeggen gebeurde vrijwel niet. Terwijl we in 1 dorm sliepen :-(. De overige mensen die er waren, werkten in het hostel en dat was ook een behoorlijke groep bij elkaar. Ook zij waren vrij gesloten. Geen gedag zeggen in het voorbij gaan, geen gesprekje aanknopen, alleen maar gericht op de eigen 'groep' etc. Er hing een bepaalde sfeer in het hostel die blijkbaar op mij geen positieve uitwerking had. Helaas merk ik dan aan mezelf dat ik onzeker word, dat ik niet weet hoe ik me moet gedragen, dat ik op mijn hoede ben, op mijn tenen loop en me heel gespannen voel. Ik voel de onzekerheid van me afstralen en wat ik ook probeer, ik blijf die onzekerheid voelen. Ik hoor het als ik iets zeg, ik voel het aan mijn houding en het lukt me niet dat te veranderen. Ik voel me klein en begin te twijfelen aan mezelf. Ik verwijt het mezelf. Vind dat ik spontaner moet zijn, vlotter en ' anders'. Ik had het hostel namelijk aangeraden gekregen van iemand en die vond het er geweldig...dus dan besluipt me het gevoel dat het aan mij ligt. Dat ik me anders op moet stellen en niet zo onzeker moet zijn. Dat ze dan anders reageren. Want waarom voelde zij zich zo geweldig daar met die mensen en is ze 2 weken gebleven en wil ik er na 2 dagen heel graag weg?
Nu ik in de bus zit op weg naar Tulum voel ik de vermoeidheid, voel ik dat ik me 3 dagen steeds heel bewust ben geweest van alles wat ik deed en zei. En ik voel de spanning eruit komen...Maar ik voel ook spanning naar het volgende hostel. Want hoe ga ik me daar voelen? Ik vind het namelijk een heel naar gevoel als ik merk dat ik me zo onzeker gedraag en opstel en het niet kan veranderen.
Mijn verstand weet dat ik goed genoeg ben, dat ik niet onzeker hoef te zijn, dat ik oké ben zoals ik ben, dat ik hier vast niet de enige in ben etc. En dat houd ik mezelf op die momenten ook voor, maar mijn gevoel is anders. Wat ik ook probeer, het lukt me gewoon niet om me te ontspannen, spontaan te zijn en niet bezig te zijn met wat anderen misschien vinden/verwachten.
Ik weet het, ik weet dat ik me niet zo onzeker moet voelen, dat ik niet zo negatief over mezelf moet denken maar het is zo verdomd moeilijk....mezelf accepteren zoals ik ben, mezelf niet steeds willen veranderen...pff, wat een klus.
Nu ik in de bus zit op weg naar Tulum voel ik de vermoeidheid. Ik besef me dat ik me 3 dagen zo enorm bewust ben geweest van alles wat ik deed en zei en hoe ik me gedroeg. Hoe gespannen ik me heb gevoeld en hoe ik bezig ben geweest zo min mogelijk op te vallen.....en dat raakt me. Want dat is juist niet mezelf accepteren.
De volgende keer als ik dit voel moet ik misschien toch maar op zoek gaan naar een ander hostel....
Voor nu laat ik het hierbij. Opschrijven helpt me al!
Liefs Klaartje
-
30 Maart 2016 - 09:01
Viola:
Ha die Klaartje,
Dat zijn gewoon geen aardige mensen toch? Die andere persoon zat vast niet met deze mensen in dat hostel, dus dan is het er anders.
Ik denk dat je juist jezelf bent door je af te keren van dit soort ongezellige aso's. Daarom is het moeilijk om je spontane zelf te blijven, want dat verdienen ze gewoon niet.
Balen dat je niet weg kon.
Hopelijk is de volgende plek weer helemaal goed!
Groetjes, Viola -
30 Maart 2016 - 09:22
Kelly:
Helemaal eens met Viola hierboven mop..
Soms-liggen-dingen-niet-aan-jou..
I know.. weird hè ;)
En hoe fijn is het dat je jezelf nog beter leert kennen zo. Trust your gut. En de volgende keer wordt het weer beter, echt!
Love,
<3
-
30 Maart 2016 - 09:26
Mieke:
Volg je gevoel dat weet de weg...
Dikke kus, Mieke -
30 Maart 2016 - 10:27
Margriet:
De sfeer in dat hostel ligt wel aan de groep. Als er allemaal "losse" mensen waren geweest, was het misschien wel heel gezellig. Maar het voelt niet lekker zo in je eentje. Daar heb jij geen invloed op helaas!
En misschien heb je hier toch weer een ander soort mensen/toeristen dan in Belize en Guatemala.
Hopelijk wordt de volgende hostel wat gezelliger. En je moet daar natuurlijk wel de Mayacultuur gaan opsnuiven!
Gaat vast lukken!
Liefs
-
30 Maart 2016 - 11:56
Ingrid:
Klaartje , ik snap precies wat je bedoelt. Helaas zul je dit soort situaties altijd tegen komen. En dan maakt het niet uit waar je bent. In Nederland of in Mexico of waar dan ook. En soms kun je niet meteen "weglopen" zoals bij jou in dat hostel. Dat zul je altijd overal tegen blijven komen. Probeer de fijne ervaringen te koesteren en weet dat die ook weer komen.
Sterkte en vooral nog veel plezier de laatste weken op je prachtige reis.
xxx Ingrid
-
31 Maart 2016 - 11:17
Irma Stekelenburg:
Lieve Klaartje.
Ik wil nu even op je schrijven reageren. het is altijd moeilijk om als eenling aan te sluiten bij een groep. Want zij zijn al en soort eenheid en als eenling is het dan soms moeilijk om contact te krijgen met die mensen. maar het is altijd wederkerig. de groep moet evenals jij willen investeren en als ze dat niet willen is het eigenlijk gedoemd om te mislukken.
Maar koester vooral de mooie momenten van je reis en probeer daar energie uit te putten.
We hopen dat het bij het volgende hostel beter klikt en weer positieve energie geeft.
Maar wij willen vooral jou complimenteren met het schrijven van het verhaal voor jouw opa, die recent is overleden. Jouw vader heeft het in de kapel voorgelezen en het was geweldig dat je dit op papier hebt gezet. Petje af voor je, want al wist je dat het kon gebeuren , je kon niet terug en je moest dit in je eentje op een rijtje krijgen. Wij willen je ook nog condoleren met het verlies van je opa en hopen dat je het op termijn een plekje kunt geven. Het zal niet gemakkelijk voor je zijn, maar wij weten het zeker dat je het redt.
We hopen dat je nog enkele goede weken daar mag vertoeven en het einde komt in zicht en dan mag je weer terug keren naar je bekende omgeving.
Nog veel positieve ervaringen en we zijn weer blij als je in Nederland bent met veel ervaringen rijker.
Wij vinden het super dat je deze uitdaging bent aangegaan en petje af voor je, want jij hebt zoveel waardevols aan iedereen te bieden. Dus twijfel niet aan jezelf, maar wij kunnen makkelijk praten, want het is jouw gevoel.
Hou je haaks en een dikke knuffel van ons.
Liefs Jan en Irma
-
01 April 2016 - 11:23
Chantal:
Lieve Klaartje, ik gun het je dat je jouw onzekerheid en angst kunt omarmen op momenten en plekken dat je dit ervaart. En ik vind het mooi om te zien dat je juist zo goed aanvoelt wat bij je past en wat niet. Ik weet zeker dat als je jouw zorgen en angst over jouw gevoel en gedrag loslaat, jouw intuïtie jou de weg wijst. Go and enjoy the ride, however bumpy the road may be!! Hug, Chantal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
