Het postkantooravontuur

Daar ben ik weer. Klaar om wat nieuwe avonturen te delen.
Laat ik beginnen met mijn postkantoor avontuur. Dat speelde zich af in Antigua op een vrijdagmiddag om half 5.....Ik wilde echt wat spullen naar huis sturen. Ik had in Xela namelijk heel wat schriften met aantekeningen verzameld en die maakten mijn tas behoorlijk zwaar. Nu kan ik nog allemaal hele goede smoesjes verzinnen waarom mijn tas te zwaar was maar de waarheid is dat ik gewoon echt veel te veel in die backpack heb gestopt ;-(. Duidelijk een gebrek aan backpackerservaring. Ik schaam me hier stiekem best een beetje voor en baal dan van mezelf. Vraag me dan af waarom het mij niet lukt om het met een backpack en een klein extra tasje te doen....dat lukt anderen toch ook :-(! Ik schaam me als ik met al mijn zooi over straat loop en als mensen een opmerking maken over mijn tassen, voel ik me 'klein' worden. Weer een moment waarop ik het best lastig vind, lief voor mezelf te zijn en gewoon om mezelf te lachen. Want ach, het zijn maar tassen...dat doet niets af aan wie ik ben. En mensen hebben ook nog eens lol als ze mij zien lopen ;-).
Maar terug naar waar het begon...het was half 5 toen de mevrouw van het postkantoor me vertelde dat ze over een half uur gingen sluiten. En nee, ze hadden geen dozen om spullen in de doen. Die moest ik maar in de supermarkt uit de schappen trekken. Ik berekende mijn kansen. Het hostel was zeker 20 minuten heen en terug (rennend), wat inhield dat ik nog 10 minuten over had voor het scoren van een doos en de spullen erin stoppen. De doos lukte vrij vlot, naar het hostel en spullen erin stoppen ook...maar de terugweg was iets minder soepel. Met doos en al ging ik keihard onderuit midden in de volle winkelstraat. Een vriendelijke guatemalteek hielp me overeind, gaf de doos terug, keek me aan en zei heel droog: 'con cuidado' (ben voorzichtig). Ik had geen tijd om stil te staan bij de pijn in mijn knie. Ik kon echter bijna niet lopen van de pijn maar ik had geen tijd te verliezen. Ik moest en zou het postkantoor halen! Hinkend en met tranen over mijn wangen heb ik het postkantoor gehaald! Hijgend, bezweet en met kapotte knieën kwam ik binnen rennen. Bleek het ook nog schrikbarend veel duurder uit te vallen dan ik had gedacht. Maar geen haar op mijn hoofd die de doos mee terug ging nemen. Dan maar wat nachten onder een brug slapen ;-). Wat een gedoe maar achteraf gezien kan ik er nu heel hard om lachen. Het moet er heel bizar uit hebben gezien.

Het was echter niet echt mijn dag. Mijn Spaanse lerares (Vanessa) appte daarna dat ze niet mee kon gaan reizen. We zouden deze week samen weg gaan. Maar haar moeder heeft iets met haar voet en kan nu niet op de kinderen van Vanessa passen. Toen brak ik wel even en ik voelde me zo verdrietig. Ik had me enorm verheugd op de week met haar. Vond het heel speciaal dat we samen weg zouden gaan en als iets dan niet doorgaat komt dat bij mij behoorlijk hard binnen. Maar ik weet inmiddels ook dat als ik het er gewoon even laat zijn, ik er daarna vaak weer wat positiever tegen aan kijk. Gelukkig kon ik met Molly en Emma bellen die ik uit Xela ken. Heel fijn om twee luisterende oren te hebben en mijn hart te luchten..en daarna heb ik Ben opgehaald van het busstation. Ben is een Amerikaan die ik in Xela heb leren kennen. Hij doet nu vrijwilligerswerk in Lago Atitlan en we hebben dit weekend samen te vulkaan Acatenango beklommen (2-daagse tocht met overnachting op de berg). Had die avond dus gelukkig wat afleiding en iemand bekends om me heen. Dat hielp wel. En waarschijnlijk gaat er nu gewoon iets heel anders moois op mijn pad komen. Niets gebeurt zonder reden denk ik dan maar.

Ik kon inmiddels gelukkig weer normaal lopen na mijn val dus die Acatenango zouden Ben en ik wel even gaan bedwingen. De Acatenango is de 2 na hoogste vulkaan van Midden-Amerika en geeft uitzicht op de nu heel actieve vulkaan Fuego. We hadden wel gehoord dat hij zwaar was, maar als je nog niet bezig bent, heb ik nog wel eens de neiging te denken dat het best mee zal vallen. Maar dat had ik goed mis...mijn hemel....dat was zwaar. Zo zwaar dat ik meerdere malen op wilde geven had ik niet verwacht. Dat ik ziek werd tijdens de tocht, maakte het niet gemakkelijker denk ik. Maar toen ik midden in de nacht, misselijk en wel, vanuit mijn wcplekje getrakteerd werd op een enorme uitbarsting vol rode lava, maakte dat veel goed. Zo bijzonder en we hadden geluk, want de Fuego heeft zich heel vaak laten zien en horen. Denk dat de uitbarsting 's nachts het mooiste en het meest onwerkelijke is wat ik ooit heb gezien. Veel mensen vragen of het niet gevaarlijk is zo'n actieve vulkaan. Maar eigenlijk is het juist heel goed. De relatief 'kleine' explosies zorgen ervoor dat de druk uit omliggende vulkanen wordt verminderd. Zou dat niet gebeuren dan zouden het allemaal tijdbommen zijn die behoorlijk wat schade aan kunnen richten. Eigenlijk dus heel slim van mieder natuur....

De tour op zichzelf was een chaos. Heel erg op zijn Guatemalteeks geregeld. We hadden een groep van 37 personen en niemand had enig idee wie de gidsen waren. Die hadden zich namelijk niet voorgesteld. Op zich ging het prima maar we vroegen ons regelmatig af de 'onzichtbare' gidsen wel wisten hoeveel mensen de in de groep hadden. Maar blijkbaar wel.....daar kwamen we achter doen we na de afdaling al ruim 1,5 uur in een bus zaten te wachten die maar niet vertrok. Bleek dat ze 6 personen misten :-(. Die liepen nog ergens op de vulkaan en de gidsen konden ze niet vinden........met een aantal mensen zijn we teruggegaan om ze te zoeken en gelukkig ongedeerd teruggevonden. Mijn les hieruit....blijf altijd in de buurt van een onzichtbare gids ;-). Je weet maar nooit waar dat goed voor kan zijn!

Tijd voor de afronding. Had met mezelf voor mijn reis afgesproken geen hele lange verhalen te plaatsen.....Maar helaas, pogingen mislukt ;-).

Morgen ga ik naar Semuc Champey, hopelijk nog meer mooie momenten tegemoed! Tot de volgende blog...

Liefs Klaartje