Change of plans
Blijf op de hoogte en volg Klaartje
22 Februari 2016 | Guatemala, Quetzaltenango
Tijd voor een nieuw berichtje. Wat gaat de tijd snel hier. Te snel ;-).
Er is alweer het een en ander veranderd in mijn plannen. Ik bleef uiteraard enorm twijfelen over mijn keuze. Ik begon steeds meer lol te krijgen in het Spaans leren, mijn nieuwe lerares is geweldig, ik begin me wat meer thuis te voelen in deze stoffige stad :-) en kreeg twee nieuwe huisgenoten, Molly en Emma. En dat klikt heel goed....daarnaast was ik een weekend naar Lago Atitlan gegaan.
Enorm mooi en was heerlijk om even uit de stad te zijn.....Maar gek genoeg was ik blij toen ik weer terug was in Xela.....dus ik ben terug gekomen op mijn keuze en heb twee weken Spaans bij geboekt en blijf dus nog even lekker in deze stoffige stad :-). Want stoffig is het....nou ja, het is geen stof, het is as van de dichtbij gelegen vulkaan Santiaguito die vrijwel elke 20 minuten een uitbarsting heeft. Veel mensen hier in Xela hebben dan ook problemen met hun luchtwegen. Echt gezond is het niet :-(.
Vorige week kreeg ik een nieuwe lerares. Ze is wat jonger dan de vorige maar heeft geen 'gappy faces' :-). Wel neemt ze me op sleeptouw door de stad, laat ze me de leuke plekken zien en heb ik regelmatig les in een café.
Afgelopen vrijdag ben ik bij haar, haar kinderen en moeder gaan lunchen. Hier in Guatemala is het heel normaal dat een hele familie in 1 huis woont. De oma's passen dan vaak op de kinderen als de ouders gaan werken.
Maar de Spaanse lessen zijn erg leuk op deze manier. Gister ben ik met haar en haar vrienden op pad geweest. Goed voor mijn Spaans....Maar blijft lastig hoor!
Het vrijwilligerswerk is leuk. Ik ga iedere maandag, woensdag en donderdagmiddag. Het is in een buitenwijk van Xela en de kinderen komen na school naar Caras Alegres (Happy Faces). Het is vooral spelen met de kids, knutselen, film kijken, sporten. Van alles wat. Wat me opvalt is dat de kinderen eigenlijk nooit huilen hier. Ze lachen vrijwel altijd, zijn enthousiast en vrolijk. Terwijl hun situatie soms echt om te huilen is. Ze krijgen weinig genegenheid en worden veel aan hun lot overgelaten. De meesten zijn ondervoed, eten alleen bonen, rijst en heel veel suiker. Ze hebben allemaal rotte tandjes... erg sneu. Vorige week brak een jongetje tijdens het skaten bij ons zijn arm en toen zijn moeder hem kwam halen kreeg hij alleen maar te horen dat het zijn eigen schuld was. Moest hij maar niet skaten. Ze sloeg ons aanbod af hen met de auto naar het ziekenhuis te brengen...het was niet nodig, het zou wel overgaan. Gelukkig kwamen ze een paar uur later terug met de vraag of we hen toch konden brengen. Dus nu heeft hij gelukkig gips gekregen.
Naast het vrijwillgerswerk ga ik samen met nog wat anderen iedere woensdagavond voetballen met jongeren uit een weeshuis. Dit wordt georganiseerd vanuit Quetzaltrekkers, de organisatie waarmee ik de Tajamulco vulkaan heb beklommen. Het is een behoorlijke chaos op het veld. Er zijn weinig regels, de jongens zijn enorm fanatiek en de meiden zitten midden op het veld spelletjes te spelen :-). Maar ach, het houdt ons en hen van de straat.
Gisteren ben ik buiten gaan klimmen in Cerro Quemado. Het is een behoorlijk religieuze plek dus je klimt tussen allemaal biddende, zingende, huilende en gillende mensen. Hele families komen daarheen, leggen bloemen neer, bidden en aan het eind van de dag wordt alles verbrand. Het is een erg druk klimgebied naar niet met klimmers :-).
We hadden veel bekijks. Toen ik tijdens het klimmen van een route naar beneden keek stond er een heel publiek foto's van me te maken. Helaas had ik geen fototoestel, want was een erg leuk gezicht.
Genoeg te vertellen maar voor nu houd ik het even hierbij. Ben benieuwd of het me gaat lukken Xela te verlaten en te gaan reizen......
Tot snel!
X Klaartje
Er is alweer het een en ander veranderd in mijn plannen. Ik bleef uiteraard enorm twijfelen over mijn keuze. Ik begon steeds meer lol te krijgen in het Spaans leren, mijn nieuwe lerares is geweldig, ik begin me wat meer thuis te voelen in deze stoffige stad :-) en kreeg twee nieuwe huisgenoten, Molly en Emma. En dat klikt heel goed....daarnaast was ik een weekend naar Lago Atitlan gegaan.
Enorm mooi en was heerlijk om even uit de stad te zijn.....Maar gek genoeg was ik blij toen ik weer terug was in Xela.....dus ik ben terug gekomen op mijn keuze en heb twee weken Spaans bij geboekt en blijf dus nog even lekker in deze stoffige stad :-). Want stoffig is het....nou ja, het is geen stof, het is as van de dichtbij gelegen vulkaan Santiaguito die vrijwel elke 20 minuten een uitbarsting heeft. Veel mensen hier in Xela hebben dan ook problemen met hun luchtwegen. Echt gezond is het niet :-(.
Vorige week kreeg ik een nieuwe lerares. Ze is wat jonger dan de vorige maar heeft geen 'gappy faces' :-). Wel neemt ze me op sleeptouw door de stad, laat ze me de leuke plekken zien en heb ik regelmatig les in een café.
Afgelopen vrijdag ben ik bij haar, haar kinderen en moeder gaan lunchen. Hier in Guatemala is het heel normaal dat een hele familie in 1 huis woont. De oma's passen dan vaak op de kinderen als de ouders gaan werken.
Maar de Spaanse lessen zijn erg leuk op deze manier. Gister ben ik met haar en haar vrienden op pad geweest. Goed voor mijn Spaans....Maar blijft lastig hoor!
Het vrijwilligerswerk is leuk. Ik ga iedere maandag, woensdag en donderdagmiddag. Het is in een buitenwijk van Xela en de kinderen komen na school naar Caras Alegres (Happy Faces). Het is vooral spelen met de kids, knutselen, film kijken, sporten. Van alles wat. Wat me opvalt is dat de kinderen eigenlijk nooit huilen hier. Ze lachen vrijwel altijd, zijn enthousiast en vrolijk. Terwijl hun situatie soms echt om te huilen is. Ze krijgen weinig genegenheid en worden veel aan hun lot overgelaten. De meesten zijn ondervoed, eten alleen bonen, rijst en heel veel suiker. Ze hebben allemaal rotte tandjes... erg sneu. Vorige week brak een jongetje tijdens het skaten bij ons zijn arm en toen zijn moeder hem kwam halen kreeg hij alleen maar te horen dat het zijn eigen schuld was. Moest hij maar niet skaten. Ze sloeg ons aanbod af hen met de auto naar het ziekenhuis te brengen...het was niet nodig, het zou wel overgaan. Gelukkig kwamen ze een paar uur later terug met de vraag of we hen toch konden brengen. Dus nu heeft hij gelukkig gips gekregen.
Naast het vrijwillgerswerk ga ik samen met nog wat anderen iedere woensdagavond voetballen met jongeren uit een weeshuis. Dit wordt georganiseerd vanuit Quetzaltrekkers, de organisatie waarmee ik de Tajamulco vulkaan heb beklommen. Het is een behoorlijke chaos op het veld. Er zijn weinig regels, de jongens zijn enorm fanatiek en de meiden zitten midden op het veld spelletjes te spelen :-). Maar ach, het houdt ons en hen van de straat.
Gisteren ben ik buiten gaan klimmen in Cerro Quemado. Het is een behoorlijk religieuze plek dus je klimt tussen allemaal biddende, zingende, huilende en gillende mensen. Hele families komen daarheen, leggen bloemen neer, bidden en aan het eind van de dag wordt alles verbrand. Het is een erg druk klimgebied naar niet met klimmers :-).
We hadden veel bekijks. Toen ik tijdens het klimmen van een route naar beneden keek stond er een heel publiek foto's van me te maken. Helaas had ik geen fototoestel, want was een erg leuk gezicht.
Genoeg te vertellen maar voor nu houd ik het even hierbij. Ben benieuwd of het me gaat lukken Xela te verlaten en te gaan reizen......
Tot snel!
X Klaartje
-
22 Februari 2016 - 10:40
Leezan:
He Klaartje! Ik snap wel dat je nog even blijft. Klinkt alsof je een goed gevuld weekschema hebt zo. Succes met de spaanse lessen!! -
22 Februari 2016 - 11:06
Ingrid:
Klaartje, wat fijn dat het nu zo leuk is en je zulke leuke mensen om je heen hebt.
Ben benieuwd hoe het je verder vergaat. Succes en veel plezier he. -
22 Februari 2016 - 11:54
Paul:
Hey Clarita,
leuke verhalen! Wat een ervaringen zul jij daar opdoen. Ik hoop dat je er vindt wat je zoekt.
Geniet ervan, wij genieten van je verhalen.
Groetjes Paul -
22 Februari 2016 - 12:13
Margriet:
Hoi Klaartje
Leuk om weer een nieuwe blog te lezen en ook dat je nu toch hebt besloten om nog "even" langer te blijven. Geeft misschien ook weer wat rust! En weer nieuwe huisgenoten erbij. Nederlands?
Je leert nu pas, ook door die nieuwe lerares het leven daar een beetje kennen. Ik heb al de plaatsen die je noemt in je blog gegoogled. Handig dus die Google! Leuk om al die foto's te zien plus soms uitleg. Een hele ervaring ook bij Cerro Quemado met al die mensen die zich laten horen. Dat zijn we hier niet zo gewend.
Geniet nog maar van alles en ik wacht weer rustig je volgende blog af.
Liefs -
22 Februari 2016 - 13:37
Mieke:
Change of plans...goed plan om je gevoel te volgen!
Liefs en een knuf uit regenachtig NL, Mieke -
22 Februari 2016 - 14:53
Thea:
Hai Klaartje, Wat fijn om te lezen dat je het steeds meer naar je zin krijgt daar,. Nog even.... en je wilt er nooit meer weg!! Geniet van alles, lieve groet, Thea -
22 Februari 2016 - 15:30
Gabriella:
You did it! Ben trots op je :-) Liefs Gab -
22 Februari 2016 - 16:23
Nicole:
Hoi Klaartje,
Fijn om te lezen dat het goed met je gaat en dat je zo optimistisch bent.
Ook fijn dat je een andere lerares hebt voor Spaans, dan gaat het altijd gemakkelijker.
Dat het goed gaat met de jou en de kids is niet vreemd, dat was op het bureau ook altijd al zo.
Blijf lekker genieten en ik hoop snel weer wat van je te lezen.
Veel lieve groeten van Nicole -
22 Februari 2016 - 19:10
Diane:
Klinkt weer goed daar! Kei leuk om je verhalen te lezen.
Fijn dat je je gevoel hebt gevolgd en dat de kinderen van je project nog wat langer van je aanwezigheid mogen genieten.
Veel plezier met alle ervaringen die je opdoet, xx -
24 Februari 2016 - 09:36
John Van Lierop:
Dag Klaartje, erg leuk om je belevenissen zo mee te krijgen. Goed om te horen dat het goed met je gaat. Groetjes John. -
26 Februari 2016 - 21:44
Joos:
Wederom een leuke beschrijving! Met plezier lees ik ze.
Fijn dat het goed met je gaat.
Liefs Geert en Joos.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
